wanted: pasensiya

Sabi sa akin kanina, dapat raw matutong magpasensiya sa mga bagay, pangyayari at maging tao na sadyang nakakaubos nito. Dagdag pa niya, ang tangi natin kayang panghawakan ay ang ating sariling damdamin, at ang tangi natin kayang baguhin ay ang ating sarili. Hindi raw tayo dapat maghangad na baguhin ang ibang tao upang hubugin sa anyo na nais natin. Hindi rin daw tayo ang may hawak ng lahat ng nagaganap at maaaring maganap sa ngayon, at sa hinaharap.

May punto naman siya. Pero mas madaling sabihin ito kaysa gawin. Palagay ko, sa maraming pagkakataon, nakakayanan ko na ang magpasensiya. Pero, kapag sobra na, hindi ko maiwasan na maglabas ng hinanakit at pagkadismaya. Tao lang din naman ako, at hindi ko naman pinapangarap na maging kung ano para pagtiisan lahat ng nangyayari.

Noon, tumatahimik lang ako bilang pagtanggap sa pagkakamaling nagagawa ko rin naman, pero kahit madalas sobra na ang mga salitang kanilang binibitiwan, dedma na lang para huwag na humaba ang usapan. Siguro, bilang paggalang na rin sa mga nasa posisyon at nakatatanda; o bilang pag-unawa na rin sa kung anu mang dahilan ng pag-init ng kanilang ulo at sa akin nabunton ang sermon.

Pero nun tumagal, naisip ko na tila yata taliwas ito sa sinasabing empowerment. Sa palagay ko, dapat lang naman na isabuhay ang kung ano man ang sinasabing isinusulong nila sa pamayanan. Unti-unti, natuto akong magsalita, magpahayag ng hinaing, ng puna, ng saloobin, ng ilang makabagong paraan para gawin ang ilang bagay. Yun ilang makabagong paraan, napansin din naman at napakinabangan. Yun nga lang, kadalasan dahil ako ang nakaisip ay ako na rin ang gumagawa. Mas madali kasi ito eh – hindi ako mahilig magpa-awa o magmukhang helpless, hanggat magagawa ko ang mga bagay bagay ay ginagawa ko ang mga ito; kaya kapag humingi ako ng SOS, seryoso iyon at hindi ako nag-iinarte lang. Pero sino nga ba naman ang nakaka-alam nito? Inaabot nga ng ilang buwan, at kung hindi pa ako sumulat ng isang liham na may laman ay tila ba hindi ako pakikinggan. Bakit kaya? Hindi lang minsan ako napatanong ng ganyan. Dahil ba tingin nila bata ako? Dahil ba tingin nila hindi naman ako nahihirapan at patawa-tawa lang ako? Dahil ba tingin nila ay sisiw lang naman ang ginagawa ko at ng mga kasama ko? Hindi ko alam. Hindi ko sila maintindihan. Ang alam ko lang, maraming nagaganap na hindi na makatarungan at hindi ko alam kung anong uri ng pangangatwiran ang patuloy na umiiral. Nakakapagod na talaga ang ilang sistema. Nakakapagod na rin ang paulit-ulit na reklamo at wala na akong makitang malinaw na punto kung hindi ang pagtuligsa sa tao. Nakakapagod na nakakadismaya kasi para bang mawawala na lang ang lahat sa isang iglap. Pero alam ko na hindi naman.

Hindi ko lang maiwasan na itapon ang mga pangungusap na ito. Sobrang dismayado lang talaga ako sa mga kaganapan. Nililibang ko na nga lang ang sarili ko sa pamamagitan ng paggrupo sa mga nasa paligid ko habang tumutugtog sa likod ng isip ko ang awit ng Batibot na, “pagsama-samahin ang pare-pareho, ang magkakatulad ay ating i-grupo; kay sayang libangan, kay daling gawin; ang pare-pareho, pagsahin natin!” Kung ano at sino ang nasaan at kailan, akin na lang iyon at sa malalapit kong kaibigan na karamay ko lalo na sa oras na naman gipitan!

Random Thoughts No. 2 Series of 2011

Noong uso pa ang Friendster testimonials, sumulat sa page ko ang isang malapit na kaibigan. Sabi niya, peborit ako ng ibang tao. Sabi rin niya, ako yun mahilig magreklamo pero biglang magbibigay ng bright idea tungkol sa mga trabaho kaya ang ending, dumarami ang trabaho ko. Ganun daw kasi ang kalakaran, suggest mo, gawa mo; ikaw ang naka-isip eh, di ikaw ang gumawa.

Natawa ako nun nabasa ko ang part na iyon ng testimonial niya sa akin. Naisip ko na, oo nga; itong taong ito yun hindi ko na mabilang kung ilang ulit kaming nagka-asaran at pikunan. Ito rin yun taong ilang linggo akong hindi pinansin dahil napikon sa pang-aasar ko. Siguro nga kilalang-kilala niya ako, at mukhang mas naoobserbahan pa niya ako kesa sa sarili ko. Katunayan, nauna pa niyang napuna noon na like ko yun isang lalaking nakilala namin, kesa narealize ko na oo nga, like ko nga yun guy.

Peborit raw ako. Sabi ko, oo nga, peborit nila akong utusan. Siguro dahil sumusunod naman ako kahit na nagvo-voice out ako ng reklamo. Hindi nga ako pwedeng pumasok sa military eh, kasi balita ko ang rule nila roon eh “obey first before you complain.” Ako, I can complain and complain but I still do it anyway.

Sabi ni boss kanina, siguro raw sinadya ko ang magpa-late dahil ayaw ko sumama sa shooting niya kanina. Sabi ko, hindi po, hindi lang talaga ako nagising, 8:30 na nun nagising ako. Tinanong niya ako kung bakit ako ganun, siguro raw nagpupuyat ako sa facebook. Sabi ko, hindi. Hindi ko na sinabi na halos wala akong tulog nun lunes ng gabi hanggang martes ng umaga kaya siguro kahit maaga naman ako natulog ng martes at tatlong cellphone ang nakaset na alarm ay hindi ako nagising. Ayaw ko na magpaliwanag ng mahaba, nakadagdag lang ng stress.

Ang daming mga pangyayaring nakaka-stress. Mga taong magulo kausap. Mga taong selfish. Mga taong ayaw mag-isip. Mga taong tamad. Mga taong feeling nila ang role mo sa mundo ay pahirapan sila, in short kontra bida ka sa teleserye ng buhay nila. Mga taong nag-iisip nga eh, irrational naman. Mga taong pa-importante. Mga taong maarte. Mga taong ang galing lang mamintas eh wala naman matinong input. Mga taong nakakapagod pakinggan kasi paikot-ikot. Mga taong walang paki-alam. Mga taong kulang sa pansin. Mga taong feeling ang galing eh hindi naman. Mga taong kung magsalita ay sobrang galing at alam nila exactly how you should be doing things, pero sa totoo lang ay puro kababawan at dada lang naman ang alam (read: kung alam mo paano gawin ito eh bakit hindi ikaw ang gumawa?? I’d gladly turn it over to you!). Mga taong comment nang comment na sisiw lang naman yan pinoproblema mo, pero kung ipagyabang ang mga balahibo nila eh akala mo agila!

Sabi ng teacher ko sa Filipino, isang salawikain daw yun “bato-bato sa langit, ang tamaan ‘wag magalit.” So ayan ang bato, SHOOT!

In fairness, may mga tao rin naman na nakakatuwa. Kung hindi nga dahil sa kanila eh baka nagbalot na lang ako ng gamit at nagtanim ng kamote sa bundok. O baka nag-aral na lang ako gumawa at magtinda ng tinapa. These people are my heroes. Kahit na nga meron ako narinig na nagcomment tungkol sa isa na kesyo parang wala pang alam, eh kebs..sa loob loob ko, (imitating Sally Brown singing My New Philosophy) “oh yeah, that’s what you think!” Kasi naman, at least sa taong ito may nakukuha akong matinong suggestion at insights.

Siguro nga, maraming tao ang absent, lumilipad ang utak, o nagpapacute sa katabing guwapo/maganda at mabango nun ituro sa science ang ecosystem. At siguro hindi rin nila naunawaan yun linya sa awit na “ang lahat ng bagay ay magka-ugnay; magka-ugnay ang lahat.” May tendency talaga tayo na hindi ma-appreciate ang mga tao at maging bagay na akala natin hindi natin kailangan. Nakakalungkot lang.

Sabi ko sa last post ko, kakayanin ko ito. Oo, kinakaya pa..sana nga. 

notes over a bottle of smb light beside a mickey mouse mouse on a hello kitty mouse pad

A friend used to tell me that drinking his beer all alone is so un-cool. “Para naman ang laki-laki ng problema ko ‘nun pag uminom akong mag-isa! Parang kulang na lang magpatiwakal ako!” he used to tell me, trying to stop me from prodding him to just stay in his home and drink his beer instead of tugging me along to his seasonal drinking sprees (and partially ‘coz beer is cheaper in the supermarket compared to bars).

And now I find myself locked up in my room with this bottle. I wonder if my li’l bro (uh-huh, or should I say “big” ‘coz he’s much taller??) was able to count those bottle of his in the fridge *grins*.  Oh, no, I don’t have plans of doing some morbid stuff; just want to recall how the cold lightness of this thingy tastes..hahaha..it’s been a long time, really!

As for problems, we all do have our own; but I consider myself as a person na medyo pasaway lang – and I mean that in a positive way. And as the liquid content of an empty bottle begins to kick-in (I can only consume one; ask me to have two and we’ll have to talk over it for four hours, with me asking for more ice to dilute the thing!), I am trying to write as vividly as I can remember, my thoughts about tough and rough times.

I don’t know why, but I almost always get the best of me when I am facing a really tough task. Looking back, I sometimes wonder how I did those things; and why I excel more on tough tasks than in easier ones. I think that a major factor is because others tend to easily quit and leave the task, but being the usual pasaway me, I press on the goal; thinking that whatever the outcome maybe, I can proudly tell myself that I did not give up. Back in school, I recall that the only time that I was able to land a spot in the NSSPC was when the news writing category judge asked us to write I think around five or six news articles about his given topics, in an hour. I was a sophomore then, and most of the participants are juniors and seniors. I no longer recall what I wrote but I remember that two of the articles are about a stampede in a Bon Jovi concert in Manila, and the jailbreak of a certain Rolito Go (he was involved in some high profile case, which I no longer recall). The school paper advisers are talking about how the question for the category was really tough; I wasn’t expecting that I would land even a tenth place. But lo and behold, my name was called for the 6th spot! Too bad, come the national level competition, the task was quite easy – just a news article about the result of the student council elections – oh, yep.. I lost! Haha! In college, I cannot forget how I got good class standing in Law3 and got 1.5 in my class card even though our professor has been branded as “walang patawad” since there are graduating students who were not able to do so because he gave them failing marks. Oh, and I was able to somehow answer the written and programming exams of our instructor in computer programming, although it seems that no one understands what he’s talking about. Hmm..just please don’t dare ask me about mathematics! Hahaha.. I passed all my subjects though (thank God!). That civil service eligibility exam is another though thing to face! The pressure was even greater to me back then since I took the computerized one and my Ate’s officemates are like, also waiting for the result since I stayed in their room and joined them for lunch. I was telling myself, “bahala na, pero nakakahiya kapag bumagsak ako rito!” Oh yep, I passed – with flying colors and wide grin up to clapping ears at that! These are just examples of what I am saying. I dare not cite examples from my professional gigs, lest I get misunderstood or sound like bragging – not my way, really!

Why am I recounting all these? It’s because I’ve been going through a lot of tough and rough times for around two years already. Several times, opportunities to “escape” have presented themselves and admittedly some are quite tempting. But until now, I chose to stay on and face the challenge head on. It’s no easy task. Yep, I laugh and joke around but people do not see me crying myself to sleep at night. Sometimes, I ask God to show me signs and lead me out of all these if that’s the best thing to do; more often, I ask Him to give me the courage, wisdom and strength to go on. When you’ve got no one else to ask, and when you get no guidance from people around, it’s always best to ask the one above.

Admittedly, I often fail in one way or another (who doesn’t?). At times I can’t take it any longer – I get frustrated, I get cranky, I just want to disappear into nothingness and let things be what they should be without me – I think there will always be someone who can do those things – maybe far better than I can. Yep, I do not consider myself as heaven’s only gift to people around me. I just want to be me – no pretensions, no bragging about superficial greatness, no unnecessary whatnots. What you see is what you get; at times even better!

And now my bed is calling me to crawl onto it and give my pillows a big warm hug (dizzzzyyy).