dreaming in the rain

6:32 p.m. The spooky alert of my cell phone caught my attention. A friend advised me not to pass by Quiapo lest I end up standing for long minutes then caught in traffic. Oh, it’s past my sign off time already so I packed my things (including the plants that tita dez gave me) and head out of the office. Out at 6:45. said goodbye to tita dez and our admin chief then the usual “bye bye po” line to the mamang guards at the office. Headed for LRT 2 Legarda station, holding my umbrella above my head while walking alone (I usually walk rather fast).

I was thinking about something, uhhh..on the second thought, I was actually thinking about nothing at all..(wala akong maalala, baka kung anu-anong kalokohan lang naiisip ko kanina). I never fail to notice those streetlights along JP Laurel. I am always tempted to ask the presidential guards what on earth is wrong with those things because a number of those posts would either light up or be turned off when someone goes near them by around a meter. It’s a blessing that the rain is just starting to pour a little. As I walk towards Mendiola gate, I remember one night when the walkway heading towards it was covered with rain water -- ang ganda ko pa naman nun tapos tumulay kami nun officemate ko sa mga plant box sa tabi ng pader nun mga schools run para di pasukin ng tubig ang shoes namin..mega commune kami with nature dahil literal naming niyakap ang mga halamang basang-basa ng ulan (hmmm..parang Aegis!) para makadaan kami. Hehe..di baleng magmukhang katawa-tawa, huwag lang mabasa ang sapatos at paa! I laughed inside as I noticed the sign “LABASAN” just a few steps before the gate. I know that the sign is being used every Thursday (St. Jude Mass) to guide the pedestrians. Para isang pila yun palabas ng gate then sa kabilang line yun papasok naman. Marami kasing tao kapag may misa sa St. Jude kaya nilalagay yun pero kapag ganitong ordinaryong araw, itinatabi yun ng mga guards dun sa tabi ng plant box dahil di naman ganun karami ang tao. Funny thing is, nakaharap pa rin sa mga tao yun sign na “LABASAN” then may arrow na nakaturo sa pader. I would always joke around my friends “oh my! Di ako marunong umakyat ng pader..ang taas niyan eh..di rin naman ako ghost para tumagos diyan!” Hmm..luckily, mababaw lang din kaligayahan nila kaya tumatawa naman sila sa joke ko. So, mahabang lakad hanggang marating ko rin sa wakas ang Legarda Station. Di ko na napansin kung gaano ako katagal sa train, natauhan lang ako nun marinig ko na yun recording na “next station Anonas; ang susunod na istasyon ay Anonas.” Kahit hindi nagpaalala yun driver ng train na “paki-double check na lamang po ang ating mga dalang gamit, pati na rin po ang mga magnetic cards na gagamitin sa paglabas ng istasyon,” eh hinanda ko na ang bag ko (cyempre pati yun plastic envelope na pinagtaguan ko nun halaman), at ang dilaw na magnetic card na ginagamit ko sa pagpasok at paglabas ng istasyon. Iniisip ko pa rin kung ano ang silbi nun nakapulang kumakaway sa upper right side corner nun card, hindi kaya tatanggapin ng sensor yun card ko kapag binura ko yun?

Nagulat ako kasi malakas na pala ang ulan. Short cut ako dun sa St. Joseph para makarating sa kabilang kalye, kung saan dumadaan ang mga jeep papuntang Farview. Ilang sandali lang eh nakasakay naman ako.

Medyo bingi yun driver. May nagbayad na lalaki sabi Litex sila bababa, dinig nun driver eh River Side..huh? Layo ah, ‘di naman magkatunog ah! Dumaan ng QC Hall tanong siya, may City Hall (naisip ko, aba naman, meron noh! Alangan naman mawala dyan ang City Hall?!). Walang sumagot. Huminto siya sa tapat ng City Hall (hmmm..siguro inisip nun mama, silence means yes). Wala namang bumaba (haler, wala ngang nagsabing MERON at wala rin nag para). Therefore, silence does not always mean yes.

Medyo malabo rin kausap yun ibang pasahero (isa na ko run!). Pagdating ng Philcoa, nawindang ako..hindi pa kasi ko nagbabayad, so nagbayad ako:

Ako: bayad po..Don Antonio, isa lang

Driver: Don Antonio?

Ako: Opo.

Driver: Isa lang?

Ako: (makulit ka pa sa’kin mamang driver ha, kanina ka pa! Dyowk lng!) Opo.

Driver: Kasasakay lang?

Ako: hindi po, kanina pa po (hmp! Nagulat ako sa sagot ko..mabuti na lang eh one person away lang ako sa driver tsaka may dalawang ale at isang mama na nagkukuwentuhan ng malakas kaya di naman siguro masyadong halata.) ..dugtong naman ako.. sa Anonas po.

Sobrang traffic mula Luzon hanggang makarating na ko sa bababaan ko pero hindi ko naman nalaman kung anong dahilan ng traffic. Lakad na naman ako sa “a walk to remember” steel overpass sa kanto ng Commonwealth at Holy Spirit Drive—yun papasok sa Don Antonio. Naalala ko, nun bago pa yung overpass na yun, lagi ako nakakakita ng suka, kung hindi sa stairs mismo eh dun sa gilid ng stairs pagbaba nun. Naisip ko, siguro nahihilo yun mga tao pag dumaraan dun kasi nakakahilo at nakakatakot talaga siya kung ikaw ay isang taong may fear of heights. Anyway, am not one of those people kaya ayos lang sa akin ang overpass na yun – kaysa naman masagasaan ako sa kahabaan (pwede rin kalaparan) ng Commonwealth Avenue! Masyadong gory yun noh, bka magkalas-kalas mga buto ko!

Iniisip ko pa rin kung ano yun iniisip ko kanina, pero di ko talaga maisip. Haay..di kaya kulang lang ako sa tulog? Makatulog na nga lang muna..

Commitment, intimacy and the elusive search for Mr. Right Guy For Me

“When God knows you’re ready for the responsibility of commitment, He’ll reveal the right person under the right circumstances.”

“..so, do you think am not yet ready..because the right guy seems to be so illusive”
“..bakit yun iba, napaka irresponsible pero ang swerte sa relasyon?”

Okay, owryt..playing the role of the optimistic little girl ako ngayon mga tita!! Paumanhin at medyo natagalan ang sagot ko sa mga tanong ninyo. Ang totoo eh nun Linggo ko pa pinag-iisipan kung paano i-organize ang line of thought ko..hehe..masyado ata mabilis gumana utak ko eh, di ko mahabol! (corny noh?!).

Ewan ko ba naman kasi kung bakit puro sawimpalad sa pag-ibig ang karamihan sa tao sa paligid ko ngayon (hehe, i-exclude ang sarili!). Hmm..tag-ulan pa naman -- oh, eh ano naman ang koneksyon?! Wala lang, senti mode ako kapag ganitong malamig ang panahon at pumapatak-patak ang ulan..lalo na kapag naririnig ko yun malakas na patak sa bubong ng aming bahay habang pinagmamasdan ang tubig na bumubuhos sa tapat ng aking bintana..(hehe..hango sa isang blog entry ko sa blogspot). O siya, ayaw raw ng isang lolah ang mahabang post sa blog, at napapagod ata siya kababasa sa posts ko..aba naman..kung medyo di ako nagsasalita kapag kausap ko ang mga tao eh kabaligtaran naman yun kapag nagsusulat ako. Therefore, mas madaldal ang mga daliri ko kaysa sa bibig ko (huh? May sense ba yun?). Eto na nga po ang sagot ko..hindi ko naman kayo pinipilit maniwala sa mga pinagsususulat ko rito at lalong hindi ko kayo pinipilit na pagtiyagaang basahin ang bawat titik, tuldok at kuwit..aba, I have my right to express myself in whatever form na gusto ko mga tita!

The right guy seems elusive ergo, I am not yet ready for commitment. Hmmm..not necessarily. Remember my dear, ang sabi eh the right person under the right circumstances. Pwedeng you’re ready (and willing)..ikaw lang makapagsasabi nito sa sarili mo, pero si Mr. Right Guy For You ay hindi pa. He isn’t revealed to you yet simply because the circumstances isn’t right. Maybe he’s still in the process of healing himself from past pains. I guess you wouldn’t want to have someone who carries into your relationship a lot of emotional baggage from his past relationships. Or maybe hindi pa lang talaga siya ready na mag-commit sa isang relationship.

Masyado kasing mabigat yun commitment kung iisipin mabuti..in essence, isa itong malaking pagsubok, isang responsibility na hindi natin pwedeng sapilitang hingin sa ibang tao kasi dapat bukal sa loob nilang ibibigay yun..galing sa puso ba. At sa uri ng pamumuhay ng mga tao ngayon, parang unti-unti nang nawawalan ng saysay ang commitment sa isang relationship dahil malaya nilang nagagawa o nakukuha ang gusto nila kahit walang commitment. Remember the line “intimacy is the reward of commitment”? Para sa ibang tao, it’s not true kasi they are getting the former even without the latter. So why should I bind myself to be with only one person when the world has a lot to offer? There are a lot of liberated people out there who are “game.” Don’t be so virtuous, that’s boring! Siguro masaya sila, and they do that again and again, with some people jumping from one relationship to another as if trying on different pairs of shoes (bakit shoes ang pinili ko at hindi damit? Kasi feeling ata ng mga ganitong klaseng tao eh pwede nilang apak-apakan ang pagkatao ng iba kaya matapos ang ilang sandali eh lalayas na lang sila na parang wala lang, ni walang paalam basta na lang nagsuot ng bagong sapatos).. They maybe happy kaya tinatawag mo silang masuwerte sa relasyon, but they don’t experience the joy and peace of commitment.

Paano ba tayo napunta sa topic na ito? Kasi naisip ko lang, malay mo isa siya sa mga naging biktima ng ganitong uri ng pananaw? Baka andyan lang naman sa paligid mo yun kaya lang di nyo pa pareho nare-realize yun dahil nga lost pa siya habang ikaw naman eh nakatingin sa iba at humihiling na sana yun na ang right guy. Eh baka naman tagal nang nagpapapansin sa iyo ng right guy mo eh dedma ka naman dahil hindi mo type?

Haay..sa magulong mundo, it’s really hard to believe that two winding paths would one day cross and move forward to a straight direction.

Minsan nga akala mo yun na eh, mali pala kasi yun nakita mo eh gusto ka lang din isama sa pagkaligaw niya sa mala-MMDA footbridge in front of SM North EDSA na daigdig at pagkatapos eh iwan ka na kasi may nakasalubong na namang iba. That’s so cruel, pero ano naman magagawa mo, eh nagpauto ka naman? Eh di be optimistic and find your own way na lang. Isipin mo na lang na kung tutuusin, kahit gusto mo na siyang tirisin o di kaya’y i-dissect na parang palaka sa biology class mo nun high school (patawad po sa mga animal’s rights advocates)..eh nakakaawa rin siya kasi nananatili siyang windang at walang tiyak na patutunguhan, naghahanap ng kaligayahan pero di makaranas ng kapayapaan ng puso at isipan; at maaari ring kaya siya nagkaganoon eh dahil minsan din siyang nabiktima ng di mabilang na mapait na nakaraan sa kanyang naging relasyon. Meantime, kaysa naman magmukmok ka sa isang sulok eh maglibang ka muna..magblog ka kaya (look at mwee! Hihihi..)?

BUT..good news is, it happens! Siguro, yaman din lamang na you’re practicing your virtues eh isama mo na rin ang pagpapasensya (yeah, patience is a virtue). At siyempre, dapat laging merong pag-asa. o siya mga tita, share ko na lang sa inyo ito..repost lang po..hango sa isang bulletin board post ng isang ka-friendster..katuwa!

FRIENDS & LOVERS

Lovers fight. And so do friends. But lovers kiss and make-up. Friends make-up only. But when lovers didn't make up, usually they just cool it off and find hard to be the same again. When friends didn't make up, it's the most different feeling in the world so they make-up eventually.

Lovers get jealous. And so do friends. But lovers get jealous because they demand commitment. Friends get jealous because they demand attention. But when lovers get jealous, they really look serious. When friends get jealous, they look funny.

Lovers give each other gifts. And so do friends. But when lovers do this, it's but natural. When friends give each other gifts, it's sooooo sweet. 

Lovers make each other happy. And so do friends. They hang out, call one another, talk, yell, encourage when the other is down, sing, dance, eat together. They share secrets, dreams, take care of each other. But lovers expect these from one another. Friends expect these from others too but got from each other instead.

Lovers can be complicated. And so do friends. But lovers usually try hard to adjust with one another. Friends just stay as what they are and don't give a **** whether they are nuts, or freaks, or stupids. Cause friends are not turned-off; they only laugh.

Lovers freak-out when you forgot birthdays. And so do friends. But lovers wouldn't forgive until they forget. Friends wouldn't forgive until an hour after when they receive a li'l bar of chocolate with a cheap card.

Lovers really love each other. And so do friends. But lovers either get married or break up. Friends either stay friends or be lovers or nothing at all!

so…who else needs a LOVER when you got yourself a FRIEND here?

Umulan na naman

Umuulan na naman ng malakas. Naalala ko noong huli akong maligo sa ulan..nagkasakit ako nun kinabukasan. Di naman kasi sadyang mabasa nang tuluyan..di ko lang talaga napansin na lumakas na pala ang ulan. Ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataong magsulat habang umuulan. Kasabay ng bawat pagpatak ng ulan sa bubungan ng aming bahay at sa bakuran sa tapat ng aking bintana, tumutulo na naman ang aking luha. Ilang ulit ko nang sinabi sa sarili ko na hindi ko na siya iiyakan. Pero bakit ganun? Halos dalawang taon na pero lagi pa rin akong nasasaktan. Sabi ng kaibigan ko, pride lang daw ito..pero alam ko, hindi. Masyado ko lang siguro siyang minahal..kahit na sana hindi na lang. Napapagod na rin akong umiyak at magkunwaring ayos lang ang lahat. Dahil alam ko sa sarili ko na hindi ako okay..na mahal ko siya pero bale wala lang yun sa kanya. Sabi ng kaibigan ko, bakit kasi hindi ko na lang sabihin..yun, aaminin ko, pride yun..di ko magawang ipaalam sa kanya dahil natatakot akong pagtawanan lang niya at lalo lang akong masaktan. Natatakot akong sabihin niya sa akin na “sorry ha, friend lang tingin ko sa’yo.” Ayaw kong magmukhang tanga sa harap niya. Pero ewan ko ba kung bakit kagabi, bigla ko na lang nasabi sa kanya ang lahat - - kung bakit problema ko ang love life. Sinabi ko yun tungkol sa lalaking minahal ko pero it turned out na hindi naman pala ko gusto. Nakakatawa nga eh, tinanong niya ko kung sino yun at bubugbugin daw niya. Hindi ko na sana sasabihin kung sino yun pero ewan ko ba, hindi naman ako lasing kagabi at lalong hinid ako nagddrugs..pero medyo nasabi ko na rin..tinanong ko siya kung kaya ba niyang bugbugin ang sarili niya. Hindi naman siguro siya ganun ka-slow para hindi niya maintindihan yun. Pagkatapos kong lunukin ang lahat ng pride ko, at matapos halos mahulog ang puso ko sa kaba habang tinetext ang mga salitang yun..ang isasagot lang niya ay: “ha! Hindi pwede yun, iilag ako.” I cried. Maraming dahilan kung bakit ako umiyak..kung bakit hanggang ngayon, umiiyak pa rin ako. Nasaktan ako eh..kasi all the while kinakabahan ako sa mga sinasabi ko tapos ganun lang ang sasabihin niya..ginagawa lang niyang katatawanan ang feelings ko. Masakit yun kasi eto yun isang lalaking minahal mo..ang dami mong nagawang isacrifice dahil sa love mo sa kanya, pati ang lunukin ang pride mo at sabihin sa kanyang mahal mo siya kahit halos atakihin ka sa puso sa kaba..tapos bale wala lang pala sa kanya lahat yun. Wala siyang paki-alam. Yun yung pinakamasakit na feeling eh..yun maramdaman mo yun indifference nun taong mahal mo. Wala palang halaga sa kanya ang nararamdaman ko..and I was so stupid to have risked a lot of things (emotionally I mean) dahil mahal ko siya. Yeah right, being friendly lang ba siya? Kung ganon, dapat pala dun ako magalit sa kaibigan niya na nagumpisa ng lahat ng panunukso sa akin through common friends. Pasalamat lang ang babaeng yun dahil hindi ko talaga alam kung anong itsura niya..dahil baka sabunutan ko siya sa inis kapag nakita ko siya kahit saan. Tama ba namang sa dami ng tao sa mundo eh ako pa pagtripan nilang magkaibigan? Ganun yun feeling ko eh, pinaglaruan lang pala nila ko..dinamay pa nila pati mga kaibigan ko na kunwari papalakad pa sa kanila. Nakakalungkot lang kasi ang dami naman pwedeng mahalin bakit siya pa yun minahal ko? Napaka-traumatic naman ng first love ko. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako iiyak..siguro hanggat marunong pa kong makiramdam..hanggat nasasaktan ako..sabi niya sa akin noon, nawalan na siya ng gana na ituloy ang MA niya sa UP dahil sa pananaw niya, hindi tinuturo sa kanila ang dapat nilang matutunan sa development work..yun pagkakaroon ng puso..ngayon, naniniwala na ko sa sinabi niya. Siguro yun na lang ang paniniwalaan ko sa lahat ng sinabi niya..wala kasi siyang puso.

So I'll go...

I can tell every time you open your door

You don’t love me anymore though my love for you still burns

So I’ll go..

There’s no point in my staying on

When you waken I’ll be gone

Perhaps in time my heart will learn

Though I know

It hurts me so to say goodbye

But it hurts me even more

To watch love die

So I’ll go..

While the words remaining are kind

I’ll unlock this tie that binds

And then fade away from your mind

I want your life to flow

I love you so I’ll go.

Hunyo Uno

Ilang ulit na akong nagpanggap na hindi ako nasasaktan
Ayaw ko kasing malaman niyang minahal ko na siya ng lubusan
Pinilit ko rin naman na maging kaibigan – kaibigan lang,
kahit na nga ang puso at isipan ko’y napuno ng kalungkutan
Ilang ulit na akong umiyak upang sakit ay mabawasan
Ayaw ko na sanang maramdaman ang sakit at kabigatan
Mahal kita..sana kaya kong sabihin sa harap niya
Pero takot ako, takot ako na lalo lamang masaktan
Pinili kong magkasya na lamang sa pagiging kaibigan
Barkada, kainuman, kakulitan..manatili lamang kausap siya
At minsan, makita ng harapan
Pero mahirap pala maging kaibigan ang taong mahal mo
Mahirap dahil kahit di mo aminin,
Nasasaktan ka kapag may kinukwento siyang iba
Di bale, masaya naman siya..pero paano ka, masaya ka ba?
Ilang ulit na akong nagpanggap na hindi ako nasasaktan
Wala akong lakas ng loob na sabihin sa kanya
Takot rin ako na baka tumawa lang siya o di ako pakinggan
Ilang ulit na akong nagpanggap na hindi ako nasasaktan
Kahit na di lilipas ang isang linggo na di ako matutulog na luhaan
Hindi pala ganoon kadali ang magmahal
Ilang ulit na akong nagpanggap na hindi ako nasasaktan
Akala ko kasi masasanay rin ako at pag lipas ng panahon
Tuluyan ko na ring makakalimutan
Ang lahat ng ala-ala ng lalaking una kong minahal
Dalwampung buwan na mula ng una kong lumuha
Pero hanggan ngayon, di pa rin nawawala
Pakiramdam ko lalo lang akong nasasaktan sa paglipas ng bawat araw
Hanggang kailan? Hanggang saan? Ewan..
Sana matutuhan ko rin kung paano ang hindi magmahal..

A Soulful Relationship

If you're not married yet, share this with a friend.  If you are married, share it with your spouse or other married couples... and reflect on it.

An African proverb states, "Before you get married, keep both eyes open, and after you marry, close one eye."

Before you get involved and make a commitment to someone, don't let lust, desperation, immaturity, ignorance, pressure from others or a low self-esteem make you blind to warning signs.  Keep your eyes open, and don't fool yourself that you can change someone or that what you see as faults isn’t really important.

Once you decide to commit to someone, over time his or her flaws, vulnerabilities, pet peeves, and differences will become more obvious.  If you love your mate and want the relationship to grow and evolve, you've got to learn to close one eye and not let every little thing bother you.  You and your mate have many different expectations, emotional needs, values, dreams, weaknesses, and strengths.  You are two unique individuals who have decided to share a life together.

Neither of you are perfect, but are you perfect for each other? Do you bring out the best of each other? Do you compliment and compromise with each other, or do you compete, compare, and control? What do you bring to the relationship? Do you bring past relationships, past hurt, past mistrust, past pain?

You can't take someone to the altar to alter him or her.  You can't make someone love you or make someone stay.  If you develop self-esteem, spiritual discernment, and "a life", you won't find yourself making someone else responsible for your happiness or responsible for your pain. Manipulation, control, jealousy, neediness, and selfishness are not the ingredients of a thriving, healthy, loving and lasting relationship.

Seeking status, sex, wealth, and security are the wrong reasons to be in a relationship.  What keeps a relationship strong?

Communication, intimacy, trust, a sense of humor, sharing household tasks, some getaway time without business or children and daily exchanges (a meal, shared activity, a hug, a call, a touch, a note).  Leave a nice message on their voicemail or send a nice email.

Sharing common goals and interests.  Growth is important.  Grow together, not away from each other, giving each other space to grow without feeling insecure.  Allow your mate to have outside interest.  You can't always be together.  Give each other a sense of belonging and assurances of commitment.  Don't try to control one another.  Learn each other's family situation.  Respect his or her parents regardless.  Don't put pressure on each other for material goods.  Remember for richer or for poorer.  If these qualities are missing, the relationship will erode as resentment, withdrawal, abuse, neglect, dishonesty, and pain replace the passion.

"Nurture your mind with great thoughts, for you will never go any higher than you think." The grass withers, the flowers fades, but the word of God stands forever.  Isaiah 40:8 Shall we make a new rule of life from tonight.

Always to try to be a little kinder than is necessary.  The difference between “United” and “Untied” is where you put the “i”.

Life is not measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away.

Got this article from an e-group. It’s written by a certain Rev. Ronald McFadden. Oh well, I don’t know the person but this article is worth reading..