Easter Sunday na naman..although mas naiisip ata ng mga tao ngayon ang Easter Egg kaysa sa muling pagkabuhay ng Messiah. Wala naman halos kinalaman sa Lenten Season ang iniisip ko, nagkataon lang na Lenten ngayon.
Hindi ko alam kung matatawa ko o maaasar sa mga kaibigan ko. Kausap ko yun isa nun isang araw sa phone, pinipilit ako magkwento kung ano ginawa ko nun Wednesday (oist, kung sakaling binabasa mo ‘to alam mo naman na ikaw ito di ba?!). Nakakapagtaka lang, lahat sila halos iisa ang tanong sa akin: “kayo na ba?” sabay tingin ng may laman at yun iba nakapamewang pa o kaya naman sabay hirit ng “uuy, dalaga na siya!” (Haler, para namang dati eh binata ako!) Madalas tuloy ayaw ko nang sabihin sa kanila kung bakit hindi ako sumasabay sa kanila pauwi o kaya bakit hindi ko nasasagot ang text/call nila sa cellphone ko (haaay…kailangan ko talagang mag-explain!). Feeling ko nga pinagkalooban ako ng sangkatutak na nanay/guardian! Kahit di ko sabihin sa kanila kung saan ako pupunta, para silang may mga radar at iisa lang ang iniisip nila! Basta, lagi silang ganun, di lang this time. Di ko alam if it has something to do with being the youngest sa kanila..eh hello noh, yun iba naman sa kanila ilang araw lang ang tanda saken! Hehe.. kidding aside, alam ko naman na curious lang sila pero nakakatawa lang kasi lahat ata ng circle of friends ko ganun! Anyway, meron pa silang ibang mga tanong tulad ng: “mahal mo ba?” “ano nagustuhan mo sa kanya?” at eto yun pamatay na tanong: “nag-kiss na kayo?!” (muntik ko na maibuga sa kanya yun softdrinks na iniinom ko!).
Nakakainis lang kasi hindi ko naman alam sagutin ang mga tanong nila! “Kayo na ba?” eh paano ba magiging kami? “mahal mo ba? ano nagustuhan mo sa kanya?” eh kailangan ba ng explanation nun? “nag-kiss na kayo?” bakit, kami na ba? Oh di ba, umikot lang ang tanong!
Pag sinabihan ko naman sila ng “ihanap mo na lang kaya ako ng date!” Sasagutin ako ng “ano ka, eh di uunahin ko na sarili ko noh!” har..har..har.. Meron naman isa, kahit may nanliligaw yun long-time fantasy pa rin niya ang nasa puso at isipan! (kung sa bagay, kahit ako yun di ko rin papatulan yun nanliligaw sa kanya paano naman kasi may asawa na noh! Ngyek.. ayoko ng may sabit!). Yun mga older batch sa akin, feeling left-out naman ng mga college friends nila dahil lagi na lang silang bridesmaid o kaya wedding coordinator. Hehe..at least di ko naman napi-feel yun, di naman kasi ko mahilig magpunta sa kasalan (kaya nga namumroblema ko sa pag-ayos ng program ng wedding reception ni Kat next Sunday!). Hehe..sabi ko nga kay Mich, eh malay ko ba sa mga relationships na yan eh late bloomer ako eh!
Pero iniisip ko naman kasi, bakit ba kailangan ng boyfriend? Hindi ko naman kinailangan yun nun nag-aaral pa ko tsaka nun early 20s. hmm..kelan lang ba ko nagka-interes sa mga male species? Wala pa ata sa 1/5 ng time na nabubuhay ako. Is it to have someone to talk with or someone na sasamahan ako kapag gusto ko pumunta kahit saan? Ganun din naman yun mga friends ko eh, nakaka-usap at gumagala rin kami ng magkakasama. Hindi ko rin naman kailangan ng boyfriend para may manlibre sa akin—kaya ko naman bumili ng pagkain ko, magbayad ng sine o concert at gumastos ng pera ko para magbakasyon. Sanay rin naman ako magbitbit ng gamit ko at umuwi mag-isa. Ang babaw naman nun kung yun lang ang dahilan kung bakit kailangan ng boyfriend! Bakit kailangan ng reason para magmahal ng tao? Bakit kailangan may criteria sa paghahanap ng boyfriend? Para naman yun essay type exams o kaya contest! I think more important than looking for someone who would fit a certain criteria is trying to know someone beyond what is superficial and learning to accept that person no matter what. Hindi naman sa nagpapaka-idealistic ako pero yun talaga ang reality eh. Mas importante yun kaya mong tanggapin yun character, principles at values ng isang tao. Bluntly speaking, kung looks lang ang problema mo, ipikit mo na lang mata mo o kaya dalhin mo kay Dr. Calayan o Vicky Bello! Pero yun character, prinsipyo at values ng isang tao, kahit pagbali-baligtarin mo man ang mundo at ang mata mo, ganun na yun. Paano kung mukha ngang prinsipe yun guy pero sama naman ng ugali o kaya walang sariling paninindigan? Ewan ko sa iba pero ako, di ko yun matatagalan!
I’ll admit, I once fell into the pitfalls of having a picture of an ideal man; or perhaps it’s better to say a description of a guy whom I will never like kasi yun mga ayaw ko naman ang naiisip ko noon. I’d always say na ayaw ko ng smoker, naka-hikaw, manginginom, tsaka may tattoo sa katawan, mga hindi nagsusuot ng socks kapag naka pants and shoes at mga bum. I prefer yun mga neat guys, with perfectly trimmed hair, at least my height (if not taller – ayoko rin ng sobrang tall!), tsaka gentle in every way. Minsan tuloy sabi nun isang friend ko, “di kaya bading ang hinahanap mo?!” Hehehe.. Seriously, hindi naman na ko ganun ngayon (yep, nagmamature rin ako kahit papano!). Siguro influence na rin ng mga nakikita at alam kong nangyayari sa ibang tao when it comes to relationships, tsaka more important than that, because of a person whom I came to know sometime ago. Bahagi lang yun ng changes – meron na rin akong previous post about changes kung saan I quoted a person whom I admire so much when he said that nothing is permanent in this world except change. (am sleepy na..tsaka ko na lang itutuloy ito!)
