My fourth roundtrip by plane: Samar [preceded by Davao (thanks to UNICEF), Cebu (thanks to UNICEF and ASEAN 2006), and Japan (thanks to NWEC of Japan)].
Magkukwento lang ako kasi naman ‘di pa rin ako makatulog (huhuhu..ano ba ito?!). Papagurin ko lang din sa pagbabasa ng blog ko si Tita Vicky at si Ron-ron. Whehehehehe.. akalain mo nga naman, may nagbabasa pala ng blog ko!
Sa technical side, am both excited and nervous. Sabi ko nga kay Jojo, “eh first time ko kayang gagawin ito!” Yep, alam ko naman yun topic na idi-discuss ko pero alam ko rin na ibang usapan na yun when you have to orient other people about it. At hindi ito usapin ng basta other people lang, these are people from the local communities at lahat sila lalaki. Nun sabihin ni Lyn na ang profile ng pax ay 50, male, high school graduates, mostly farmers and reaction ko ay, “naku po, taong bayan pala!” Naisip ko kasi na hindi mo sila pwedeng i-orient using the usual gender and development jargons na ginagamit ng mga katauhan sa opisina. Eh kung yun ngang isang Senador eh hindi naintindihan (o ayaw lang talaga intindihin) yun gender and development eh, sila pa kaya. “Problemang nakakaloka ito, bakit na naman ba ako napasama rito?” naisip ko habang pinagmumuni-munian kung paano ko nga ba idi-discuss ang topic. Basic, kailangan basic talaga. Ang sabi ni Vichel for that maghanda raw ng interactive activities at icebreakers. Tiwala ako sa payo nun dahil siya ang nag-aral ng community development at alam nya yun concept ng organizing sa community both in theory and practice. Ako, ano ba alam ko run? Bihira nga akong lumabas ng bahay namin at wala talaga akong barkada sa mga kapitbahay kahit na dito na ko nagka-isip at lumaki; ‘di ko rin inaral sa school yun kasi naman if you’re talking about academic background and job mismatch, ako yun isang magandang epitome nun (yep, malayo course ko sa trabaho ko pero magaling ako magpanggap eh, este mag-adjust pala!); ‘di rin ako usually gumagawa ng orientation for the office kasi naman taga-gawa lang ako ng presentations at speech at kung anu-ano pa sa dati kong division at ang nagdedeliver nun eh mga bossing. Pero ibang level na ito dahil nga nasa operations division na ako ngayon. Naisip ko na lang, hayz, bahala na si Lord (nope, hindi si Tita Lourd)! I only have one thing in mind while preparing for my topic, I have to make them understand me. While some people may think na madali lang magpakabibo at magpresent run lalo na halos lahat ay zero knowledge sa topic, I personally believe na mas importante yun maintindihan nila kung ano yun dini-discuss mo than na-mesmerize lang sila sa mga kakaibang salita at acronyms na pinagsasabi mo, but at the end of the day they just leave the hall na ang naiwan lang sa memory nila ay ang iyong makukulay at animated na presentations! Para rin news writing yan, ang bottom line is, write to express, not to impress. Sabi ko nga, first time kong gagawin yun kung ano man ang kalabasan eh hindi ko po alam. Baka naman kasi wala akong gift sa pagle-lecture! Har..har..ang alam ko lang kasi eh teacher yun lola ko tapos si Mama nagtuturo sa Church. And since sabi ni Auie noon sa akin mas nakukuha ng anak yun intelligence sa nanay, what are the chances of me also having that gift? Ewan ko! Hehehe..
Logistics, wala naman masyadong problema kasi Plan Philippines ang bahala sa travel namin. Siguro yun fact lang na short preparation talaga for all of us tapos ni hindi kami nagusap-usap as a group kung ano magiging flow ng program, wala naman kasi talagang time for that so ayun patext-text at tawag-tawag lang kaming apat. Basta ang ending eh kita-kits na lang kami sa domestic airport.
Going there: we’re off to Catarman, Northern Samar via Asian Spirit flt 587 around 5:40 am. First time ko sumakay ng small aircraft at first time ko sa domestic terminal 1. Ako pinaka maagang dumating sa aming apat, bale lima pala kami kasama si Ms. Lydia ng Plan Philippines. Sunod na dumating si Ms. Lydia, naisip ko lang na baka siya yun kasi nagkatinginan kami nun nasa waiting area tapos tinanong ko siya kung siya si Ms. Lydia. Sabi niya siya nga raw and alam pala niyang ako si Honey kasi raw nagmeet na kami before sa Multi-stakeholders’ Conference on Pop Dev organized by PLCPD. Hayz, natandaan niya ko pero di ko talaga siya natandaan..(floating to nowhere utak ko nun eh paano kasi ‘di nakarating yun Commissioner namin na dapat magpresent sa parallel session at inorderan ako ng Chief ko na ako ang magpresent! Kumusta naman kaya yun eh mga kilalang tao pa yun nasa panel!)..hehe..niwey, ngayon natatandaan ko na siya! Sumunod na dumating si Jojo then si Lyn after a few minutes. Yun isa pa namin kasama eh dumating naman bago makasakay lahat ng pasahero ng eroplano. Ang liit pala talaga ng eroplanong yun tapos nun sumakay kami eh mainit patay ang aircon. Usap kami ni Lyn, sabi niya amoy luma raw yun eroplano sabi ko oo nga, parang bus lang; biglang may nag-react sa likod namin sabi eh buti pa nga yun bus may aircon. Anyway, lumapag naman kami ng buo at buhay sa Catarman. Nagulat nga lang ako nun biglang lumapag yun gulong ng plane sa runway kasi parang kang nasa jeep tapos nabangga siya sa nasa unahan niya!
Ewan ko pero, iba talaga feeling pag nasa province, parang laidback at ang bagal ng takbo ng oras. In a way relaxing kasi nakakapagod ang Maynila. Trabaho nga ang pinunta ko run pero at least even for sometime kinalimutan ko yun iba kong trabaho sa office. Happy naman kahit challenging kasi new place, new experience. We first went to Sasa Pension House to settle for a few minutes and leave some of our things then byahe na kami to the Agriculture Training Center sa University of Eastern Philippines for the activity.
Hay this is it na talaga! Lumipas ang maghapon, natapos ang activity. Pagdating ng gabi balik kami sa Sasa. Around 7 pm labas lakad kami sa labas to have dinner. Pansin ko lang, parang matamis and timpla ng mga ulam nila dun. Paglabas namin ng retaurant, umuulan! Lahat kami walang payong kaya nagdecide na sumakay ng pedicab. Nakaka-aliw tingnan yun pedicab dun kasi mukhang kalesa. Nauna ang mga girls, si Lyn at si Ms. Lydia at naiwan ako with the boys para maghintay ng next pedicab. Ang destination namin: isang neighborhood coffee shop na super cool. Amoy coffee shop talaga siya at meron wifi access, astig! Maglalakad na lang sana kaming tatlo pero nagdecide rin na sumakay kasi medyo malakas pa ang ambon, baka matulyan kaming magkasakit eh (pare-pareho kaming walang tulog eh, lamang lang si Dennis dahil siya ay 48 hours na raw di natutulog). Hmmm..ang downside pala nun cool na pedicab na mukhang kalesa ay maliit ang upuan niya. Pano naman kasi, muntik na ata kaming magkabuhol ni Dennis sa sikip ng upuan! Natatawa na lang ako, ito naman si Jojo nagsolo sa kabilang pedicab (madugas!). Sabi ni Dennis, “Honey, masikip talaga ‘di ako nagbibiro” sagot ko, “alam ko, ‘di nga ako makagalaw dito eh, usog ka nga run!” Sabi niya maliit talaga yun upuan ng pedicab, tinanong ko tuloy kung bakit ganun, pang-isahan lang ba talaga yun o sadyang mapapayat ang mga tao sa lugar na yun. Buti na lang hindi naman kalayuan ang coffee shop. Pagdating namin nakaporma na ang dalawang binibini sa sofa at abala na sa kanilang mga laptop. Kaming tatlo ng mga boys, nasa isang table lang habang nag-iisip kung anong oorderin, kwentuhan, basa ng dyaryo. We stayed there until almost 10 pm, few minutes before it closed. So ayun, first day completed!
Back in Sasa, kaloka tig-iisa kami ng room! Kakaiba yun room ko kasi naman dalawa yun bed, pinagtabi pa. Naisip ko nga eh sana inalis na lang yun isa baka mamaya may humiga pang mumu! ‘Di naman ako sensitive sa mga ganung elemento at ‘di ko pinapangarap pero buti na yun safe. Hehe.. Okay naman yun room malaki nga eh, may aircon at electric fan (di kasi kaya ng generator yun aircon pag nag-brownout), cabinet, desk, cable tv, at may bathtub ang cr. Lalo tuloy ako na-ilang kasi naalala ko yun trailer ng movie ni Juday na Kulam! Past midnight na rin ako nakatulog kasi naman naligo ako at matagal matuyo buhok ko. Nagdecide akong huwag patayin ang tv at iwang bukas yun isang ilaw kasi naalala ko yun nasa Summer Place Hotel kami nila Nharleen at Sylvia sa Baguio, patay lahat ng ilaw tapos pag pinatay na yun tv using the remote control dahil nasa bed na kaming lahat eh biglang nagpapatay-sindi yun ilaw! Naisip ko lang, kung sa local channel ko ilalagay eh magsa-signoff sila kaya nilagay ko sa BBC at hinayaan ko lang siyang umandar hanggang sa makatulog ako. Breakfast kami ng 7 am (uy maaga ko nagising!) tapos trip back to the Training Center around 8 am.
All set for Day 2. Mas maraming tao ang inabutan namin. Kasi mas malayo pala ang pinagmulang bayan ng mga ito at ang iba sa kanila ay dun na natulog sa dorm ng center. Inalok ulit kaming mag breakfast pero sabi namin katatapos lang. Si Dennis pala kumain ulit, ‘di ko alam kung nabitin sa food sa Sasa or type lang niya yun food sa Center. Pinagtripan tuloy namin ni Jojo na kunan ng picture habang kumakain! Hehe..
Pagkatapos ng session Nauna na si Ms. Lydia sa Sasa kasi sabi namin gusto lang namin magikot-ikot sa place dahil madaling-araw kinabukasan aalis na kami papuntang Calbayog. Apparently, wala naman mapupuntahan dun kundi yun paliguan (beach) na pinuntahan namin sakay ng tricycle. Malakas naman ang alon nun may naabutan pa nga kaming dalawang boys na sumusubok magsurf. Din rin kami masyadong nagtagal kasi wala naman kaming magawa run. Sumakay ulit kami ng tricycle at dinala kami ni Dennis sa Palengke. Naghahanap sana kami ng mga dried fish at pusit kaso lang di rin kami bumili kasi mahal (mga kuripot pala! hehe..). Naglakad-lakad lang kami hanggang matanaw namin yun Landbank. Nagkayayaan na magcheck ng ATM kasi baka may sahod na. Ayos, meron nga! Habang masaya si Jojo dahil nakakuha ng pero mula sa sahod, nagpalibre kami ng sundae sa Jollibee Catarman. Hehehe..dumayo kami ng Samar para kumain ng chocolate sundae sa Jollibee. Hmmm..kung sa bagay, matagal na panahon din na naging staple food ko ang chocofudge sundae ng Jollibee nun College ako sa USTe. Naiinis nga ko nun sa Jollibee Asturias kapag unavailable ang chocofudge! At talagang nagpicture-an kami sa Jollibee Catarman! Hehehe..Lakad ulit kami hanggang makabalik ng Sasa tapos dinner ulit sa labas then back to Sasa para matulog at magising maaga.
Few minutes before 4 am bumaba na ako sa first floor (aga ko talaga nagigising!). Si Ms. Lydia pa lang ang andun. Around 4:30 dumating si Julio, yun driver ng Plan and off we go headed for Calbayog, Western Samar. Wala kasing flight from Catarman to Manila ng Saturday so via Calbayog kami, PAL Express this time. Binalak kong ipagpatuloy ang pagtulog sa sasakyan pero dahil paliku-liko ang daan at hindi ata sumasayad sa kalsada ang gulong ng sasakyan eh hindi ako makatulog. Nun makita ko na unti-unti nang lumiliwanag, umupo na ko ng tuwid dahil ayaw ko na matulog, hihintayin ko na lang ang sunrise. Nun medyo maliwanag na, napansin kong ang dami-daming manok na nakakalat sa kalsada. Meron pang isa na muntik na namin masagasaan. Meron naman dalawa na lumipad pababa mula sa puno habang parating na kami. Binilang ko nga sila eh, para malibang lang at naka 73 ako ng bilang kasi natigil yun pagbibilang ko kasi naman biglang meron “TOK!” nauntog yun katabi ko sa ulo ko. Naawa nga ako eh pano kung hindi sa ulo ko eh dun sa bintana nauuntog. Kaso lang ‘di ko naman alam ano gagawin ko sa kanya dahil tulog na tulog ata, baka magalit pag ginising ko. Tuloy instead na mga manok sa daan ang bilangin ko eh binilang ko kung ilan ulit siyang nauntog sa akin, bale 19 lahat kasi ginising ko na rin siya dahil nakarating na kami sa airport. Breakfast muna kami matapos magcheck-in ng mga gamit. Naku manual pa pala ang airport run as in manual checking ng bags, pati pag-issue ng boarding pass.
Naaliw na naman ako kakatingin sa bintana ng eroplano. Kitang-kita ko kasi yun mga islands from the plane eh, as in narerecognize ko kung alin part yun may mga community kasi may mga bahay, alin yun taniman, at alin yun mga gubat at bundok kasi puro puno. Tapos parang may guhit na nakaukit sa mga puno na sa palagay ko ay mga major highway ng island. Buong byahe nakatingin lang ako sa bintana, muntik na atang dumikit yun noo ko eh! Hehe.. nakaka-aliw naman kasi manuod, habang kumakanta ako ng “I’m so blessed my Lord, I can see you in all the lovely things so fine and true. I see you in the beauty of the flowers and the rain, I see you between the lines of a sweet refrain..” Hanggang sa mag-announce we’re approaching Manila na at fasten your seatbelt. And so we landed Manila safe and sound. Exit kami thru Terminal 3. Okay pala dun, may option ka to choose between airport taxi at metered taxi. At may mga tarps na malalaki tungkol sa bayad sa metered taxi. So kanya-kanya na kaming sakay, nauna si Ms. Lydia pauwi sa Makati, next si Lyn at naiwan na naman ako with the boys. Si Jojo pinauna na kami ni Dennis at naiwan siya mag-isa. 10 am nasa Magallanes area na kami at dahil umaga naman I decided na ‘wag na magtaxi hanggang bahay. Bumaba kami ni Dennis sa gateway at sumakay ako ng bus papuntang Fairview. Nasa bahay na ko before lunch. Binalak kong matulog pero ‘di ako makatulog. ‘Wag nyo na lang itanong kung bakit! text-text kami nila Meyps at Auie, kumustahan lang. Past midnight (‘di pa rin ako tulog!) nagtext si Mich asking about bus going to Cagayan Valley, ayun text-text kami hanggang sa wakas eh nakatulog din ako! Then nagising ako ng 7 am. Tulog ulit. 8:15 am. Nagbeep yun cellphone ko, ibig sabihin may unread message ako. Galing kay Mich, nadeadbatt raw siya last night. Sabi ko okay lang nakatulog na rin naman ako. Bumangon na ko para mag Sunday Service. Naidlip lang ako ng mga isang oras kanina matapos manood ng Your Song. Eto, Lunes na pala! Past midnight na ulit gising pa rin ako! Whaaa..ano ba ito?! Balik office na naman ako.
Magkukwento lang ako kasi naman ‘di pa rin ako makatulog (huhuhu..ano ba ito?!). Papagurin ko lang din sa pagbabasa ng blog ko si Tita Vicky at si Ron-ron. Whehehehehe.. akalain mo nga naman, may nagbabasa pala ng blog ko!
Sa technical side, am both excited and nervous. Sabi ko nga kay Jojo, “eh first time ko kayang gagawin ito!” Yep, alam ko naman yun topic na idi-discuss ko pero alam ko rin na ibang usapan na yun when you have to orient other people about it. At hindi ito usapin ng basta other people lang, these are people from the local communities at lahat sila lalaki. Nun sabihin ni Lyn na ang profile ng pax ay 50, male, high school graduates, mostly farmers and reaction ko ay, “naku po, taong bayan pala!” Naisip ko kasi na hindi mo sila pwedeng i-orient using the usual gender and development jargons na ginagamit ng mga katauhan sa opisina. Eh kung yun ngang isang Senador eh hindi naintindihan (o ayaw lang talaga intindihin) yun gender and development eh, sila pa kaya. “Problemang nakakaloka ito, bakit na naman ba ako napasama rito?” naisip ko habang pinagmumuni-munian kung paano ko nga ba idi-discuss ang topic. Basic, kailangan basic talaga. Ang sabi ni Vichel for that maghanda raw ng interactive activities at icebreakers. Tiwala ako sa payo nun dahil siya ang nag-aral ng community development at alam nya yun concept ng organizing sa community both in theory and practice. Ako, ano ba alam ko run? Bihira nga akong lumabas ng bahay namin at wala talaga akong barkada sa mga kapitbahay kahit na dito na ko nagka-isip at lumaki; ‘di ko rin inaral sa school yun kasi naman if you’re talking about academic background and job mismatch, ako yun isang magandang epitome nun (yep, malayo course ko sa trabaho ko pero magaling ako magpanggap eh, este mag-adjust pala!); ‘di rin ako usually gumagawa ng orientation for the office kasi naman taga-gawa lang ako ng presentations at speech at kung anu-ano pa sa dati kong division at ang nagdedeliver nun eh mga bossing. Pero ibang level na ito dahil nga nasa operations division na ako ngayon. Naisip ko na lang, hayz, bahala na si Lord (nope, hindi si Tita Lourd)! I only have one thing in mind while preparing for my topic, I have to make them understand me. While some people may think na madali lang magpakabibo at magpresent run lalo na halos lahat ay zero knowledge sa topic, I personally believe na mas importante yun maintindihan nila kung ano yun dini-discuss mo than na-mesmerize lang sila sa mga kakaibang salita at acronyms na pinagsasabi mo, but at the end of the day they just leave the hall na ang naiwan lang sa memory nila ay ang iyong makukulay at animated na presentations! Para rin news writing yan, ang bottom line is, write to express, not to impress. Sabi ko nga, first time kong gagawin yun kung ano man ang kalabasan eh hindi ko po alam. Baka naman kasi wala akong gift sa pagle-lecture! Har..har..ang alam ko lang kasi eh teacher yun lola ko tapos si Mama nagtuturo sa Church. And since sabi ni Auie noon sa akin mas nakukuha ng anak yun intelligence sa nanay, what are the chances of me also having that gift? Ewan ko! Hehehe..
Logistics, wala naman masyadong problema kasi Plan Philippines ang bahala sa travel namin. Siguro yun fact lang na short preparation talaga for all of us tapos ni hindi kami nagusap-usap as a group kung ano magiging flow ng program, wala naman kasi talagang time for that so ayun patext-text at tawag-tawag lang kaming apat. Basta ang ending eh kita-kits na lang kami sa domestic airport.
Going there: we’re off to Catarman, Northern Samar via Asian Spirit flt 587 around 5:40 am. First time ko sumakay ng small aircraft at first time ko sa domestic terminal 1. Ako pinaka maagang dumating sa aming apat, bale lima pala kami kasama si Ms. Lydia ng Plan Philippines. Sunod na dumating si Ms. Lydia, naisip ko lang na baka siya yun kasi nagkatinginan kami nun nasa waiting area tapos tinanong ko siya kung siya si Ms. Lydia. Sabi niya siya nga raw and alam pala niyang ako si Honey kasi raw nagmeet na kami before sa Multi-stakeholders’ Conference on Pop Dev organized by PLCPD. Hayz, natandaan niya ko pero di ko talaga siya natandaan..(floating to nowhere utak ko nun eh paano kasi ‘di nakarating yun Commissioner namin na dapat magpresent sa parallel session at inorderan ako ng Chief ko na ako ang magpresent! Kumusta naman kaya yun eh mga kilalang tao pa yun nasa panel!)..hehe..niwey, ngayon natatandaan ko na siya! Sumunod na dumating si Jojo then si Lyn after a few minutes. Yun isa pa namin kasama eh dumating naman bago makasakay lahat ng pasahero ng eroplano. Ang liit pala talaga ng eroplanong yun tapos nun sumakay kami eh mainit patay ang aircon. Usap kami ni Lyn, sabi niya amoy luma raw yun eroplano sabi ko oo nga, parang bus lang; biglang may nag-react sa likod namin sabi eh buti pa nga yun bus may aircon. Anyway, lumapag naman kami ng buo at buhay sa Catarman. Nagulat nga lang ako nun biglang lumapag yun gulong ng plane sa runway kasi parang kang nasa jeep tapos nabangga siya sa nasa unahan niya!
Ewan ko pero, iba talaga feeling pag nasa province, parang laidback at ang bagal ng takbo ng oras. In a way relaxing kasi nakakapagod ang Maynila. Trabaho nga ang pinunta ko run pero at least even for sometime kinalimutan ko yun iba kong trabaho sa office. Happy naman kahit challenging kasi new place, new experience. We first went to Sasa Pension House to settle for a few minutes and leave some of our things then byahe na kami to the Agriculture Training Center sa University of Eastern Philippines for the activity.
Hay this is it na talaga! Lumipas ang maghapon, natapos ang activity. Pagdating ng gabi balik kami sa Sasa. Around 7 pm labas lakad kami sa labas to have dinner. Pansin ko lang, parang matamis and timpla ng mga ulam nila dun. Paglabas namin ng retaurant, umuulan! Lahat kami walang payong kaya nagdecide na sumakay ng pedicab. Nakaka-aliw tingnan yun pedicab dun kasi mukhang kalesa. Nauna ang mga girls, si Lyn at si Ms. Lydia at naiwan ako with the boys para maghintay ng next pedicab. Ang destination namin: isang neighborhood coffee shop na super cool. Amoy coffee shop talaga siya at meron wifi access, astig! Maglalakad na lang sana kaming tatlo pero nagdecide rin na sumakay kasi medyo malakas pa ang ambon, baka matulyan kaming magkasakit eh (pare-pareho kaming walang tulog eh, lamang lang si Dennis dahil siya ay 48 hours na raw di natutulog). Hmmm..ang downside pala nun cool na pedicab na mukhang kalesa ay maliit ang upuan niya. Pano naman kasi, muntik na ata kaming magkabuhol ni Dennis sa sikip ng upuan! Natatawa na lang ako, ito naman si Jojo nagsolo sa kabilang pedicab (madugas!). Sabi ni Dennis, “Honey, masikip talaga ‘di ako nagbibiro” sagot ko, “alam ko, ‘di nga ako makagalaw dito eh, usog ka nga run!” Sabi niya maliit talaga yun upuan ng pedicab, tinanong ko tuloy kung bakit ganun, pang-isahan lang ba talaga yun o sadyang mapapayat ang mga tao sa lugar na yun. Buti na lang hindi naman kalayuan ang coffee shop. Pagdating namin nakaporma na ang dalawang binibini sa sofa at abala na sa kanilang mga laptop. Kaming tatlo ng mga boys, nasa isang table lang habang nag-iisip kung anong oorderin, kwentuhan, basa ng dyaryo. We stayed there until almost 10 pm, few minutes before it closed. So ayun, first day completed!
Back in Sasa, kaloka tig-iisa kami ng room! Kakaiba yun room ko kasi naman dalawa yun bed, pinagtabi pa. Naisip ko nga eh sana inalis na lang yun isa baka mamaya may humiga pang mumu! ‘Di naman ako sensitive sa mga ganung elemento at ‘di ko pinapangarap pero buti na yun safe. Hehe.. Okay naman yun room malaki nga eh, may aircon at electric fan (di kasi kaya ng generator yun aircon pag nag-brownout), cabinet, desk, cable tv, at may bathtub ang cr. Lalo tuloy ako na-ilang kasi naalala ko yun trailer ng movie ni Juday na Kulam! Past midnight na rin ako nakatulog kasi naman naligo ako at matagal matuyo buhok ko. Nagdecide akong huwag patayin ang tv at iwang bukas yun isang ilaw kasi naalala ko yun nasa Summer Place Hotel kami nila Nharleen at Sylvia sa Baguio, patay lahat ng ilaw tapos pag pinatay na yun tv using the remote control dahil nasa bed na kaming lahat eh biglang nagpapatay-sindi yun ilaw! Naisip ko lang, kung sa local channel ko ilalagay eh magsa-signoff sila kaya nilagay ko sa BBC at hinayaan ko lang siyang umandar hanggang sa makatulog ako. Breakfast kami ng 7 am (uy maaga ko nagising!) tapos trip back to the Training Center around 8 am.
All set for Day 2. Mas maraming tao ang inabutan namin. Kasi mas malayo pala ang pinagmulang bayan ng mga ito at ang iba sa kanila ay dun na natulog sa dorm ng center. Inalok ulit kaming mag breakfast pero sabi namin katatapos lang. Si Dennis pala kumain ulit, ‘di ko alam kung nabitin sa food sa Sasa or type lang niya yun food sa Center. Pinagtripan tuloy namin ni Jojo na kunan ng picture habang kumakain! Hehe..
Pagkatapos ng session Nauna na si Ms. Lydia sa Sasa kasi sabi namin gusto lang namin magikot-ikot sa place dahil madaling-araw kinabukasan aalis na kami papuntang Calbayog. Apparently, wala naman mapupuntahan dun kundi yun paliguan (beach) na pinuntahan namin sakay ng tricycle. Malakas naman ang alon nun may naabutan pa nga kaming dalawang boys na sumusubok magsurf. Din rin kami masyadong nagtagal kasi wala naman kaming magawa run. Sumakay ulit kami ng tricycle at dinala kami ni Dennis sa Palengke. Naghahanap sana kami ng mga dried fish at pusit kaso lang di rin kami bumili kasi mahal (mga kuripot pala! hehe..). Naglakad-lakad lang kami hanggang matanaw namin yun Landbank. Nagkayayaan na magcheck ng ATM kasi baka may sahod na. Ayos, meron nga! Habang masaya si Jojo dahil nakakuha ng pero mula sa sahod, nagpalibre kami ng sundae sa Jollibee Catarman. Hehehe..dumayo kami ng Samar para kumain ng chocolate sundae sa Jollibee. Hmmm..kung sa bagay, matagal na panahon din na naging staple food ko ang chocofudge sundae ng Jollibee nun College ako sa USTe. Naiinis nga ko nun sa Jollibee Asturias kapag unavailable ang chocofudge! At talagang nagpicture-an kami sa Jollibee Catarman! Hehehe..Lakad ulit kami hanggang makabalik ng Sasa tapos dinner ulit sa labas then back to Sasa para matulog at magising maaga.
Few minutes before 4 am bumaba na ako sa first floor (aga ko talaga nagigising!). Si Ms. Lydia pa lang ang andun. Around 4:30 dumating si Julio, yun driver ng Plan and off we go headed for Calbayog, Western Samar. Wala kasing flight from Catarman to Manila ng Saturday so via Calbayog kami, PAL Express this time. Binalak kong ipagpatuloy ang pagtulog sa sasakyan pero dahil paliku-liko ang daan at hindi ata sumasayad sa kalsada ang gulong ng sasakyan eh hindi ako makatulog. Nun makita ko na unti-unti nang lumiliwanag, umupo na ko ng tuwid dahil ayaw ko na matulog, hihintayin ko na lang ang sunrise. Nun medyo maliwanag na, napansin kong ang dami-daming manok na nakakalat sa kalsada. Meron pang isa na muntik na namin masagasaan. Meron naman dalawa na lumipad pababa mula sa puno habang parating na kami. Binilang ko nga sila eh, para malibang lang at naka 73 ako ng bilang kasi natigil yun pagbibilang ko kasi naman biglang meron “TOK!” nauntog yun katabi ko sa ulo ko. Naawa nga ako eh pano kung hindi sa ulo ko eh dun sa bintana nauuntog. Kaso lang ‘di ko naman alam ano gagawin ko sa kanya dahil tulog na tulog ata, baka magalit pag ginising ko. Tuloy instead na mga manok sa daan ang bilangin ko eh binilang ko kung ilan ulit siyang nauntog sa akin, bale 19 lahat kasi ginising ko na rin siya dahil nakarating na kami sa airport. Breakfast muna kami matapos magcheck-in ng mga gamit. Naku manual pa pala ang airport run as in manual checking ng bags, pati pag-issue ng boarding pass.
Naaliw na naman ako kakatingin sa bintana ng eroplano. Kitang-kita ko kasi yun mga islands from the plane eh, as in narerecognize ko kung alin part yun may mga community kasi may mga bahay, alin yun taniman, at alin yun mga gubat at bundok kasi puro puno. Tapos parang may guhit na nakaukit sa mga puno na sa palagay ko ay mga major highway ng island. Buong byahe nakatingin lang ako sa bintana, muntik na atang dumikit yun noo ko eh! Hehe.. nakaka-aliw naman kasi manuod, habang kumakanta ako ng “I’m so blessed my Lord, I can see you in all the lovely things so fine and true. I see you in the beauty of the flowers and the rain, I see you between the lines of a sweet refrain..” Hanggang sa mag-announce we’re approaching Manila na at fasten your seatbelt. And so we landed Manila safe and sound. Exit kami thru Terminal 3. Okay pala dun, may option ka to choose between airport taxi at metered taxi. At may mga tarps na malalaki tungkol sa bayad sa metered taxi. So kanya-kanya na kaming sakay, nauna si Ms. Lydia pauwi sa Makati, next si Lyn at naiwan na naman ako with the boys. Si Jojo pinauna na kami ni Dennis at naiwan siya mag-isa. 10 am nasa Magallanes area na kami at dahil umaga naman I decided na ‘wag na magtaxi hanggang bahay. Bumaba kami ni Dennis sa gateway at sumakay ako ng bus papuntang Fairview. Nasa bahay na ko before lunch. Binalak kong matulog pero ‘di ako makatulog. ‘Wag nyo na lang itanong kung bakit! text-text kami nila Meyps at Auie, kumustahan lang. Past midnight (‘di pa rin ako tulog!) nagtext si Mich asking about bus going to Cagayan Valley, ayun text-text kami hanggang sa wakas eh nakatulog din ako! Then nagising ako ng 7 am. Tulog ulit. 8:15 am. Nagbeep yun cellphone ko, ibig sabihin may unread message ako. Galing kay Mich, nadeadbatt raw siya last night. Sabi ko okay lang nakatulog na rin naman ako. Bumangon na ko para mag Sunday Service. Naidlip lang ako ng mga isang oras kanina matapos manood ng Your Song. Eto, Lunes na pala! Past midnight na ulit gising pa rin ako! Whaaa..ano ba ito?! Balik office na naman ako.
Hoooooy.... anong ibig mong sabihin na may nagbabasa din pala ng blog mo? Palagi kong binabasa ito no. hmp. dahil jan, ilibre mo kami sa sabado.
ReplyDeleteay, meron pa palang ibang nagbabasa! hahaha...libre sa sabado? haay..aalis ulit ako sa linggo! pero bago ko isipin yun, kailangan mawala muna itong cold virus na ito. grrr..feeling ko virus ito, not the usual allergy. hay..gusto ko na lang humiga sa kama at matulog sa piling ng kumot at unan ko. ::(
ReplyDeleteHoy, ako rin binabasa ko blog mo noh! Pero ang habaaaa nito. Parang ang pagtulog mo pag weekends. Kaya sa weekend ko na lang babasahin. Bago tayo magkita for your birthday party. Hehe. Sapilitan. But babasahin ko talaga to. Kinda made me miss the rural woman and the cutie barefoot banker from Samar :)
ReplyDeleteAko uli, at nabasa ko nah. Aha! Aha! Aha! Mukhang nag-enjoy ka ng todo sa iyong p.. ride, at cab ride ah... Masilip nga ang profile ng... Ms Lydia na yan. Wahaha :p Nakaka-miss work sa NCARF!!! Babalik na ko!!!
ReplyDeletehala sige apply na at nang matanggap ka na.. bumalik ka na sa piling ni "yun nah!" tara na at nang lagi tayong masaya! hahaha...
ReplyDeleteand who's that barefoot banker from samar? akala ko ang naaalala mo lang sa samar ay yun isang lalaking itago na lang natin sa initials na "ddbo." at may nakita kong kahawig niya sa samar kaya lang dark version kasi maputi siya..uy, clue: maputi siya! hehe...hmmm..meron pa palang iba? grrrr...nasan ako nun mga panahong iyan? hindi naman yan yun taga rural bank of san leonardo nueva ecija? hehe..yun lang ang alam kong banker eh.
okay, apat na ang nag confess na nagbabasa ng blog ko..akalain mo, may apat na taong walang magawa! hehehe..
siya, yun na lang po at ako'y gagawa pa ng response sa mga tanong sa hearing..baka ako ma cite in contempt! eeeehw!
Hello there. I am a Nortehanon (from the province of Northern Samar). I am happy to have stumbled upon this post in your blog detailing your experiences in visiting my humble home province. I hope you'll have time someday to explore the other towns.
ReplyDeleteAnd it's interesting that we almost have the same banner. Mine is "Daydream Believer" ;)
Sige, God bless!