secret love letters..click here!

"SECRET LOVE LETTERS CLICK HERE"

Magpo-post sana ako ng another batch of random thoughts nang mapansin ko ito sa isang box ng ad rito sa friendster. Bakit nga ba gagawin secret?

I have my own piece of corny and mushy story to tell when it comes to sending anonymous notes. Yep, way back during those times when life was simpler and one of my biggest worries in life is how not to get noticed while I dreamily gaze at my crush from: (1) the benches along Graduate School and Colayco Park, (2) inside the Filipiniana Section, Central Library, (3) the windows of Humanities Section, Central Library, (4) any of the pavilions across St. Raymund's Bldg., (5) 3rd flr of St. Raymund's Bldg., (6) my seat in class. Hahaha..I can't help but laugh at myself when I look back at that time and all that I can say is that, I was younger then (then laugh some more). Nope, I don't really regret having done those things. As far as I know, I didn't really harm anyone and those things didn't bring any harsh implications unto my life today. I've been carefree then but never was careless to have a rueful life now.

So what about the secret love letters? The ad just reminded me of those times. I can still picture myself -- kinikilig, nahihiya, kinakabahan, tipong star-struck. Haaaay.. yun lang.

meanie me sa light rail transit: puyat.meeting.alcohol.opis.LGUs.train ride

Sa wakas, natapos ko rin ang sangkatutak na letters sa LGUs! Ayos, bukas iba na gagawin ko. Lately, mga ilang araw na rin akong late umuuwi pero iba ang gabing ito sa dahilang wala akong kasabay. Madalas kasi nakikisabay ako kay Chief o kaya sabay kami ni Clehenia umuuwi pero dahil may conference si Chief sa Traders at si Clehenia ay tatlong araw sa Tagaytay, mag-isa kong uuwi. Nagulat ako paglabas ko ng Main Building, basa ang kapaligiran!

“Ala, umulan pala!” nasabi ko tuloy bigla.

“Kanina po ma’am, huminto naman po,” ang sabi ni manong guard sabay tayo mula sa kanyang desk para pagbuksan ako ng gate. Oo, pagbuksan ng gate kasi naman sinara na niya ang gate dahil past 8:30 na ng gabi!

“Salamat po manong, ba-bye po!” paalam ko sa guard sabay lakad ng mabilis patungong Mendiola Gate. Naku, kailangan abutan ko ang LRT ayaw kong dumaan sa Quiapo dahil nag-iisa ko. Naaalala ko pa rin kasi yun nakakatakot na experience namin ni Janice sa lugar na yun kaya naman hanggat maaari eh iniiwasan kong dumaan dun ng gabi at mag-isa lang ako. Swerte naman, may dumaan agad na jeep sa Centro at sumakay na ako para mapabilis. Bababa na lang ako sa Pureza kesa naman lakarin ko hanggang Legarda. Pagod na kasi ako at medyo wala ako sa sarili. Ewan, medyo windang ata ako dahil sa (1) maaga ko gumising dahil may meeting kami sa Marikina ng 9 am, (2) pagod na talaga ko dahil pagkatapos ng meeting back to office at trabaho na naman ako, (3) ngayon ko lang naramdaman (o narealize kaya) ang epekto nun ininom ko pagkatapos ng meeting sa Marikina. Hmmm..para palang pumasok ako sa office ng lasing! Hehehe..wala naman nakapansin eh. Eh ininom ko kasi lahat yun punch na binigay sa amin. Masarap siya eh, kahit lasang-lasa yun alcohol! Har..har.. Ano pa man ang dahilan, gusto ko na lang maka-uwi agad at makapagpahinga.

Swerte, pag-akyat ko sa escalator dumating ang train! Haay..salamat naman at di ako maghihintay ng matagal. Madalas kasi pag late na tulad nito eh mas matagal ang gap ng pagdating ng train.

Standing pa rin kahit gabi na. Buti na lang malapad ang trains rito, di tulad ng MRT sobrang toxic sumakay dahil siksikan. Malamig sa train kahit maraming tao, ayos na rin. Kaso lang, nang sumara na ang pinto at enclosed na ang train napansin ko na ang ingay pala ng mga tao! Inisip ko nga na siguro tired lang talaga ko kaya I’m cranky na pero hindi pala, meron talagang maiingay kasi bago pa man dumating sa V. Mapa Station eh may I blow na ng kanyang whistle yun guard. Sinaway kasi niya yun isang grupo ng mga estudyante na naglolokohan at nagtatawanan.

“Huwag naman kayong magulo at maingay, public transportation ito hindi ninyo sarili. Ginagawa ninyong parang sa inyo itong public transport,” medyo may kalakasan pero mahinahon na sabi ng guard dahil nasa ikalawang pinto mula sa kinatatayuan niya ang mga estudyante (hindi sila naka-uniform pero mukha silang mga estudyante). Bigla naman nagsi-tahimik ang grupong ito kahit na nga kita sa mga kilos nila na nag-aasaran pa rin at nagtuturuan kung sino ang dapat sisihin sa pagkakasaway sa kanila ng guard.

So tahimik na ang mga naroon sa malayo, “thank you po Lord, peace at last!” naisip ko ng mga sandaling iyon.

Pero nagkamali pala ako. Kasi naman dun mismo sa harap ko eh biglang nagreact itong isang grupo ng estudyante. 3 girls na naka-uniform ng checkered skirt na predominantly green with combination of yellow, black and white (siguro naman di ko na kailangan pangalanan pa ang unibersidad na pinag-aaralan nila). Dahil nakatalikod naman sila sa guard, inakala nitong tatlo na sila ang sinaway ng guard (kasi naman wala rin silang tigil sa daldalan nila eh). Kung anu-ano ba naman ang sinabi at ginawa nitong tatlong ito sa pangunguna nun isa na panay ang hirit ng English at ang inday eh meron pang button na nakalagay sa kanyang ID na ang nakasulat eh “speak to me in English.”

Habang tinatahak ng train ang track patungong Anonas, di ko maiwasan ang magreact sa aking isip sa mga ginagawa at sinasabi ng tatlong ito. Siyempre pa dahil sinira nila ang pag-asa kong magkaroon ng tahimik na paglalakbay eh si “Meanie Me” ang nagrereact sa isip ko. (Meanie Me is my pranka na may pagkabratinela at kamalditahang side).

Girl 1 (the trying hard to speak in English with the “speak to me in English” button) reacting to the guards reprimand even though it’s not directed to them: Why, we’re in a democracy.

Girl 2 (the one seating): English-in mo nga!

Girl 3: Bawal magsalita?

Meanie Me: Sabi nga nila, batu-bato sa langit ang tamaan ‘wag magalit! Hindi naman kayo ang sinaway ng guard nagre-react kayo. Kasi you feel guilty, alam ninyo na maingay rin kayo. Tama naman ang guard, konting konsiderasyon naman sa mga ibang pasahero. Wait, do you really want me to speak to you in English? Baka kausapin kita eh hindi ka na makasagot diyan? And what if I don’t want to speak to you in English? What if I prefer to speak in French or Japanese or Portuguese instead?

Girl 1: Ahem.. According to the law, law student ako eh front lang itong AHSE (sabay takip sa patch ng blouse niya na nakasulat ay AHSE..siguro name ng college/faculty/department na kinabibilangan ng course niya)..

Meanie Me: Law student ka?! O siya, speak to me in Latin Hija! Halata namang hindi eh, ni hindi mo nga maituloy ang hirit mo. So what does the law say?

Girl 3: freedom of speech

Meanie Me: oh, as if you could read my mind huh?! But don’t you know that your freedom ends where you start stepping on another’s right? Isn’t it true that administrators of places like this, just like schools, churches, malls, theatres, restaurants, parks and all other public places could institute policies or rules and regulations to be observed while you’re within their premises?

Girl 2: wala naman nakalagay

Girl 1: correct! Dapat nilagyan nila dyan ng sign

Meanie Me: Oh come on! I thought you’re a law student? Ignorantia Legis Non Excusat. You ought to know that ignorance of the law excuses no one from compliance thereof. Hmm..sa bagay, pwedeng hindi applicable sa situation na ito ang general principle na ito ng law. Pero common sense lang naman, enclosed area ito at public place so hindi kayo dapat magharutan o magdaldalan ng malakas na para bang nakikipagtawaran kayo ng banre-banyerang isda at gulay sa Balintawak Public Market! Pero oo nga pala, common sense is not common to everyone. Pero hindi ba tinuturuan naman tayo ng good manners and right conduct o di kaya values education sa eskwela? Huwag niyo sabihing tuluyan nang inalis ang pagtuturo nito kapalit ng pagpapahusay raw ng pagtuturo ng English, Math at Science!? Kung sa bagay, hindi rin kasi natututunan sa paaralan ang breeding!

Girl 1: bukas magdadala ko nun gamot, yun nilalagay sa ilalim ng dila para bumaba ang dugo

Girl 2: ano yun?

Girl 1: meron ganun eh, nakalimutan ko pangalan basta nilalagay sa ilalim ng dila pampababa ng dugo

Girl 3: bakit?

Girl 1: high blood eh (sabay turo sa guard)

Meanie Me: Let me guess, are you referring to Norvasc? Sige, magdala ka ng marami ha! Mahal kasi yun eh. But you know what, maybe you should really speak in English because you’re Tagalog is so poor! Maybe you belong to a clan of foreigners so you don’t speak Tagalog at home though to tell you the truth, you don’t seem to look like one! Hindi po ang dugo ang bumaba
ba – ano akala mo run, parang tubig sa washing machine na nakadrain?! Blood pressure hija, blood pressure ang bumababa. Hay naku po, matutuyuan ako ng dugo sa babaeng ito!

Girl 1: o kaya magdadala ko ng pito, hihipan ko rin!

Meanie Me: Anong oras kang sasakay dito bukas? Iiwasan ko na lang makasabay ka ulit kasi dumarami lang ang kasalanan ko sa iyo eh!

Girl 2: (biglang may pinulot na nahulog sa floor. Apparently, yun isang bracket ng braces niya)

Girl 3: uy, yun ngipin mo nahulog!

Girl 2: (parang nahiya ng konti) yun sa brace ko yun

Girl 1: hahaha..naalala ko tuloy yun teacher ko dati, nahulog yun pustiso!

Tawanan sila nang tawanan habang nagkukuwento si Girl 1 about her teacher. ‘Di ko na pinag-aksayahan ng panahon alamin yun kuwento kasi naman puro tawa lang narinig ko and I feel sorry for the teacher for two reasons: (1) gawin bang laughing stuff ang iyong embarrassing moment, and (2) nagkaroon siya ng estudyanteng tulad nito na nagmamarunong at nagmamataas eh lalo naman nagmukhang mangmang walang breeding.

PR System: Next Station, Araneta Center-Cubao; ang susunod na istasyon ay Araneta Center-Cubao.

Tumigil na rin sa katatawa ang tatlo. Biglang naisip planuhin ang mga gagawin nila kinabukasan, nag-usap tungkol sa mga dapat isubmit sa eskwela.

Meanie Me: May dapat naman palang pag-usapan na matino at kapaki-pakinabang na bagay eh, bakit di ginawa kanina pa!

PR System: Approaching Anonas Station; Paparating na sa Anonas Station.

Tuloy sa pag-uusap ang tatlo, reklamo naman sa mga deadlines sa project at papers na ang dami at sabay-sabay.

Meanie Me: Sayangin niyo ba naman oras niyo sa pagtatawa sa kapwa eh tapos rereklamo kayo na kulang ang oras!

The train comes to a full stop at Anonas Station, once again I witnessed the law of inertia in action. The door opens..

Girl 1: (trying pa rin to speak in English este, Taglish naman talaga hindi straight English) ..ay oo nga that one pa! Pwede kayang TO BE FOLLOWED na lang yun?

Meanie Me: SHOCKS, DI KO NA KAYA ITO! WHAAAAAA..BUTI NA LANG BABABA NA AKO!!!

Gusto ko sanang sikuhin sa batok nun dumaan ako eh, tutal di naman siya katangkaran (not to mention feeling lang niya kagandahan siya kung mag-inarte at manlait ng kapwa). Kaso lang, ‘wag na baka mareklamo pa ko ng physical injuries eh. Pero pwede ko kayang gawin depensa ang “battered eardrums syndrome?”

SHOCKS! TINAMAAN ATA TALAGA KO SA NAINOM KO! whehehehe...

November 1

Ang araw daw na ito ay inilaan bilang pag-alala sa mga yumao. Hindi ko kinalakihan ang pagdalaw sa sementeryo tuwing all souls day. Inisip kong mabuti pero sobra pa ata ang mga daliri ko sa isang kamay kung bibilangin ang pagkakataong dumalaw ako sa sementeryo. Kung mababasa ito ng mga kamag-anak ko, siguro iisipin nila na sadyang maldita lang ako at walang paki-alam sa mga yumaong kaanak! Ewan, basta hindi lang ako nasanay ng ganun kasi naman ang layo nila, eh mahal ang pamasahe at hindi naman ako rich kid. Sa pananaw ko, mas kailangan namin yun pera para sa basic needs para mabuhay kesa ipamasahe para puntahan ang mga patay. Natatandaan ko na nagsisindi kami noon ng kandila pag araw ng patay. Pero sa pagkatanda ko, ang inaabangan ko noon ay ang pagkakataon na paglaruan yun tunaw na kandila tapos palakihan kami ng bolang magagawa ng ate ko kung saan hindi naman ako nananalo kasi pati yun tunaw na kandila ng kapit-bahay kinukuha niya! Hindi ko kinalakhan yun practice na ipagdasal yun kaluluwa nun mga yumao basta ang alam ko, one candle per dead person ang kalakaran. Ngayong may sarili na akong isip, hindi pa rin ako naniniwalang kailangan ko pa silang ipagdasal. Sa paniwala ko, mas kailangan nating mga buhay ang prayers.

Naisip ko lang, hindi ko pa ata talaga naramdaman yun pain of loosing someone I love through death. Siguro I was just too young to understand it when they died. Literally, wala akong memory about my maternal grandparents, my maternal grandmother died when Mama was only seven and I was still so young and unaware of the world when my maternal grandfather died. I only knew them through bits of facts and stories which Mama would tell me from time to time. Lola Naty was a teacher and Lolo Pepe (Jose) was a veteran who served the United States Armed Forces in the Far East (USAFE) during the Second World War. They used to live in Pandacan, Manila until they moved to Nueva Ecija (not so sure but I often hear San Jose and Cabanatuan City), Lolo’s birthplace where Mama grew up and completed her secondary education (dun sa Immaculate Conception – aba, at sa private school pa pala nag-aral si Madir!). Mama and my older cousins would recall how Lolo would treat them with lots of food every time they go to his farm for a visit. Mama also mentioned that they used to go to the river. Being the daydreamer that I am, minsan iniisip ko na ang saya siguro kung hindi agad namatay si Lolo. Naiisip ko yun ilog, yun taniman, yun lechon, at yun baril ni Lolo! Yep, meron daw baril si Lolo at mahusay raw siya mag-exhibition nun pinaiikot-ikot sa daliri at ini-itsa yun baril tapos sasaluhin. “Wow, astig yun!” naisip ko, “sayang deds na siya, patuturo sana ko kung alive pa!” Hmmm..may naisip tuloy ako biglang magandang sample-an ng skill na yun! hehehe…Pero siyempre, daydream lang yun kasi nga deds na sila ni Lola eh. Wala rin atang masyadong memory si Mama about Lola Naty kasi nga batang paslit pa lang din siya nun pumanaw ito, basta teacher raw yun. Na-imagine ko tuloy na siguro medyo strict siya tapos matalino. Naisip ko, siguro sa kanya ko nagmana (ngyarks, ang kapal ko! hehe..). Sabi ko kay Mama dati, siguro kung buhay si Lola hindi pwede sa kanya yun mga bros ko na pasaway sa pag-aaral! Eh kaso nga, deds na sila pareho at wala naman talaga kong concrete na memories about them, nabuhay lang sila sa mga daydreams ko.

Ang natatandaan kong unang pagharap ko sa pagpanaw ng kaanak eh nun namatay si Tita Emi, kapatid ni Papa. 1985 yun, limang taon pa lang ako – old enough to know that one of my Titas died but still too young to feel the pain of loss. Basta natatandaan ko lahat ata sila noon nag-iiyakan. Teka, ito rin pala yun dahilan kung bakit ayaw kong tumitingin sa mga deds na nasa coffin. Kasi nun wake ni Tita, niyaya ako ni Uncle Pogi sa second floor ng bahay nila. Siya pala yun youngest bro ni Papa na parang buddy-buddy ko simply because war sila ni Ate. Magkasing-age kasi sila eh, tapos the usual youngest child – first grandchild rivalry, which I don’t know if they’ve outgrown. Eh sa baba kasi yun wake tapos yun second floor kahoy yun sahig and somewhere sa tapat ng sala sa ibaba eh may butas yun floor. Alam ko yun butas na yun kasi minsan pinagti-tripan kong maghulog ng maliliit na kalat run tapos malalaglag sa sala. Hindi ko alam kung matatandaan pa ni Uncle Pogi yun time na yun pero ako tanda ko pa nun pinasilip niya ko run sa butas sa floor tapos pagsilip ko biglang parang tumayo yun mga balahibo ko sa gulat kasi kitang-kita ko si Tita nakapikit, nakahiga sa kabaong! Mula nun, ayaw ko na tumingin sa mga deds sa coffin. Ayaw ko kasi maalala yun itsura nilang nakahiga run eh! Hmmm..naisip ko lang, hindi ko pala ever nasabi ito kay Uncle. Pero ikakasal na raw ata siya this December, hmmm..magandang wedding gift: sasabunutan ko siya at pipitikin sa ilong, makabawi man lang sa ginawa niyang yun more than 12 years ago! Hehehe..

Sumunod naman, kinuha ni Lord yun Lolo na nakilala ko, Tatay ni Papa. 2001 yun, sa CES Board pa ko nagttrabaho. Ang una kong reaction nun sinabi sa akin na he passed away was that he’s old na rin naman and sick, may diabetes siya. We went to the province nun wake and nun interment naalala ko na odd one out ako sa family. Una, lahat sila nakaputi samantalang ako nakabrown! Eh wala naman nag-inform sa akin na may motif pala ang libing, ang alam ko lang naman nakagawian na hindi magsuot ng bright colors lalo na yun red. Eh kahit naman gustuhin kong magpalit ng damit para naman belong ako sa family, wala naman akong ibang damit! Anyway, hindi naman na alam ni Lolo yun kasi deds na siya eh, at malamang di na rin napansin yun ng buong angkan dahil lahat sila ay abala sa pag-iyak! (kung may nakapansin man nun bukod sa akin eh malamang ang mga tsismoso at tsismosa ng barangay San Isidro sa bayan ng Sta. Ana!). Yun ang isa pang dahilan kung bakit odd one out ako – hindi talaga ako umiyak dahil hindi lang talaga ako maiyak. Kung sadyang naging apple of the eye ako ng mga kababayang tsismoso at tsismosa ng mga sandaling iyon, natitiyak kong na-magnify na naman ang kamalditahan ng beauty ko! Pero ang sa akin, hindi ko kailangan magpaliwanag. Basta, hindi ako naiyak eh alangan naman pilitin ko! Maldita talaga!

Bukod sa kanila, may iba pang relatives na pumanaw na rin. Karamihan sa kanila FYI na lang na pumanaw, yun iba nakasama ko kina Mama sa wake na kadalasan nagmimistulang family reunion at parang walang patay sa ingay at kumustahan. Pero kahit ano pang effort ang gawin ko para makilala ang bawat isa, hindi kaya ng powers kong tandaan lahat ang mga mukha at pangalan nila at kung anong relasyon ko sa kanila noh! Ewan, di ko nga alam baka nakakasalubong ko lang kung saan-saan mga kamag-anak ko o baka may kasama pa sa mga taong ‘di ko gusto!

Timely lang kasi yun reflection, all souls day. But death need not be sad if we believe in life after death right? Yep, we’ll surely miss their presence. Kung pwede nga lang makasama sila forever in this life eh kaso, lahat naman may ending. Somehow, death is a permanent closure para sa akin. Pag deds na wala ka na magagawa, you’ve missed your only opportunity na gawin o sabihin yun mga gusto mo para sa taong yun, which is nun buhay pa siya. Ilang stories na ba ng “if only” ang nabasa natin sa libro, napanuod sa pelikula, narinig sa kwento o umikot bilang forwarded e-mail? Di ko na mabilang.