Bisikleta at Violence Against Women (VAW)

November 25, Quezon Memorial Circle. The National Commission on the Role of Filipino Women in coordination with the Quezon City Government launched the 2007 observance of the 18-Day Campaign to End Violence Against Women (VAW) through an early morning Bike Vs. VAW activity. Nope, this is not a press release; just some thoughts now that the campaign is almost over. Thanks to some brilliant minds (ahem, mine included?!) and the consenting members of the Joint Councils on Anti-VAWC and Anti-Trafficking in Persons + the VAW Coordinating Committee and funding support from the UNFPA CP6, this event pushed through. Well, there were minor and major blah..blah pre and post activity BUT the thing is, I was able to fulfill one dream. YEP, a DREAM! Eh pangarap ko lang naman maka-ikot sa elliptical road sakay ng bisikleta, yun lang pero hindi ganun kasimpleng tuparin yun ah!! So ang sabi ko, basta magba-bike ako! Maasar na ang gustong maasar magba-bike ako! Dream come true naman dahil naikot ko naman ang elliptical road riding a bike (salamat kay auie kasi hindi ako iniwan!). Now more than just a dream come true, here are some reflections on the event and the experience:

Downward slope ang elliptical road from North Avenue to East Avenue and in front of QC Hall, habang pataas naman mula sa Kalayaan Ave, Commonwealth Ave. hanggang sa area ng Tiangge at Visayas Ave. Kasi hirap akong magbike mula sa Kalayaan pabalik sa Tiangge entrance samantalang hindi na kailangang magpedal sa kabilang side.

May hukay somewhere before Quezon Ave. Kasi po na-shoot sa sa hukay na yun ang unahang gulong ng bike na gamit ko! Naku noh, buti na lang na-control ko at di ako sumemplang!

While biking keeps people fit (be fit to fight VAW nga ang slogan ng event) and saves the environment, there are real risks involved! Risk na baka mahagip ka ng mga walang pakundangan na motorista. Borrowing one of MMDA Chair Bayani Fernando’s taglines, mga walang urbanidad – mga walang respeto sa bike lanes at talagang malakas pa ang loob na bumusina as if nakaharang ka sa daan nila kahit na nga nasa bike lane ka lang (the thing is, sila yun pumapasok sa bike lane). Nope, contrary to the common misconception na mga PUJ at PUB drivers ang may ganitong ugali, pare-pareho lamang po sila kahit ano pang ganda o mahal ng mga sasakyang dala nila! Kung sa bagay, tulad ng sinabi ko sa isang past blog ko na hindi naituturo sa paaralan ang breeding, hindi rin naman kasi ito nabibili sa kung saan kahit na meron ka man o walang pambili ng sasakyan! Now this thing leads me to my next point..

Nang maisip namin ang konsepto ng Bike Vs. VAW, ang idea lang is to gear away from the usual caravan (I shared that I’ve read an article discouraging advocacy caravans using motorized vehicles because of pollution). So naisip ng grupo na why not bikes kasi environment-friendly and pwedeng family activity and the rest should be part of KM! Pero matapos ang biking experience (as if matagal ako nag-bike noh eh one round lang naman ginawa ko tapos ayoko na kasi nais ko pang mabuhay ng matagal!), naisip ko lang na may kadena ring nag-uugnay sa pagbibisikleta at sa VAW. Nope, hindi ko susubukang mag-maganda at talakayin ng malalim ang concepts of VAW at bicycling – hindi ko na aagawan ng role ang mga experts diyan! Mga simpleng analogy lang naman ang naisip ko..

Maraming hindi marunong mag-bike. Siguro dahil takot silang subukan o kaya hindi lang talaga sila nabigyan ng pagkakataong subukan o walang tumulong at nagyaya sa kanila na matutuong magbisikleta. In the same manner, marami pa ring mga kababaihan ang nagtitiis sa pang-aabuso ng mga tao sa paligid nila kaya nga patuloy pa rin ang advocacy work para palaganapin ang kaalaman ng bawat isa tungkol sa VAW at kung ano ang dapat gawin upang wakasan ito.

Just like women and their children learned to defend their right to a life free from violence, bicyclists also struggle to defend their right to the road while on the road – pareho lang ang kalaban dyan – ABUSE.

Nakakatakot magbike mag-isa kung napaliligiran ka ng mga pasaway na motorista pero tulad rin ng isang biktima ng karahasan, kung may kasama ka sa pagtahak sa daan, kahit mapanganib pa yan ayos lang dahil may kaibigang umaalalay.

Ang sarap ng feeling kapag natapos yun cycle! Hmm.. maligaya! Sa ngayon, yun na lang muna kasi may gagawin pa ako eh!

secret love letters..click here!

"SECRET LOVE LETTERS CLICK HERE"

Magpo-post sana ako ng another batch of random thoughts nang mapansin ko ito sa isang box ng ad rito sa friendster. Bakit nga ba gagawin secret?

I have my own piece of corny and mushy story to tell when it comes to sending anonymous notes. Yep, way back during those times when life was simpler and one of my biggest worries in life is how not to get noticed while I dreamily gaze at my crush from: (1) the benches along Graduate School and Colayco Park, (2) inside the Filipiniana Section, Central Library, (3) the windows of Humanities Section, Central Library, (4) any of the pavilions across St. Raymund's Bldg., (5) 3rd flr of St. Raymund's Bldg., (6) my seat in class. Hahaha..I can't help but laugh at myself when I look back at that time and all that I can say is that, I was younger then (then laugh some more). Nope, I don't really regret having done those things. As far as I know, I didn't really harm anyone and those things didn't bring any harsh implications unto my life today. I've been carefree then but never was careless to have a rueful life now.

So what about the secret love letters? The ad just reminded me of those times. I can still picture myself -- kinikilig, nahihiya, kinakabahan, tipong star-struck. Haaaay.. yun lang.

meanie me sa light rail transit: puyat.meeting.alcohol.opis.LGUs.train ride

Sa wakas, natapos ko rin ang sangkatutak na letters sa LGUs! Ayos, bukas iba na gagawin ko. Lately, mga ilang araw na rin akong late umuuwi pero iba ang gabing ito sa dahilang wala akong kasabay. Madalas kasi nakikisabay ako kay Chief o kaya sabay kami ni Clehenia umuuwi pero dahil may conference si Chief sa Traders at si Clehenia ay tatlong araw sa Tagaytay, mag-isa kong uuwi. Nagulat ako paglabas ko ng Main Building, basa ang kapaligiran!

“Ala, umulan pala!” nasabi ko tuloy bigla.

“Kanina po ma’am, huminto naman po,” ang sabi ni manong guard sabay tayo mula sa kanyang desk para pagbuksan ako ng gate. Oo, pagbuksan ng gate kasi naman sinara na niya ang gate dahil past 8:30 na ng gabi!

“Salamat po manong, ba-bye po!” paalam ko sa guard sabay lakad ng mabilis patungong Mendiola Gate. Naku, kailangan abutan ko ang LRT ayaw kong dumaan sa Quiapo dahil nag-iisa ko. Naaalala ko pa rin kasi yun nakakatakot na experience namin ni Janice sa lugar na yun kaya naman hanggat maaari eh iniiwasan kong dumaan dun ng gabi at mag-isa lang ako. Swerte naman, may dumaan agad na jeep sa Centro at sumakay na ako para mapabilis. Bababa na lang ako sa Pureza kesa naman lakarin ko hanggang Legarda. Pagod na kasi ako at medyo wala ako sa sarili. Ewan, medyo windang ata ako dahil sa (1) maaga ko gumising dahil may meeting kami sa Marikina ng 9 am, (2) pagod na talaga ko dahil pagkatapos ng meeting back to office at trabaho na naman ako, (3) ngayon ko lang naramdaman (o narealize kaya) ang epekto nun ininom ko pagkatapos ng meeting sa Marikina. Hmmm..para palang pumasok ako sa office ng lasing! Hehehe..wala naman nakapansin eh. Eh ininom ko kasi lahat yun punch na binigay sa amin. Masarap siya eh, kahit lasang-lasa yun alcohol! Har..har.. Ano pa man ang dahilan, gusto ko na lang maka-uwi agad at makapagpahinga.

Swerte, pag-akyat ko sa escalator dumating ang train! Haay..salamat naman at di ako maghihintay ng matagal. Madalas kasi pag late na tulad nito eh mas matagal ang gap ng pagdating ng train.

Standing pa rin kahit gabi na. Buti na lang malapad ang trains rito, di tulad ng MRT sobrang toxic sumakay dahil siksikan. Malamig sa train kahit maraming tao, ayos na rin. Kaso lang, nang sumara na ang pinto at enclosed na ang train napansin ko na ang ingay pala ng mga tao! Inisip ko nga na siguro tired lang talaga ko kaya I’m cranky na pero hindi pala, meron talagang maiingay kasi bago pa man dumating sa V. Mapa Station eh may I blow na ng kanyang whistle yun guard. Sinaway kasi niya yun isang grupo ng mga estudyante na naglolokohan at nagtatawanan.

“Huwag naman kayong magulo at maingay, public transportation ito hindi ninyo sarili. Ginagawa ninyong parang sa inyo itong public transport,” medyo may kalakasan pero mahinahon na sabi ng guard dahil nasa ikalawang pinto mula sa kinatatayuan niya ang mga estudyante (hindi sila naka-uniform pero mukha silang mga estudyante). Bigla naman nagsi-tahimik ang grupong ito kahit na nga kita sa mga kilos nila na nag-aasaran pa rin at nagtuturuan kung sino ang dapat sisihin sa pagkakasaway sa kanila ng guard.

So tahimik na ang mga naroon sa malayo, “thank you po Lord, peace at last!” naisip ko ng mga sandaling iyon.

Pero nagkamali pala ako. Kasi naman dun mismo sa harap ko eh biglang nagreact itong isang grupo ng estudyante. 3 girls na naka-uniform ng checkered skirt na predominantly green with combination of yellow, black and white (siguro naman di ko na kailangan pangalanan pa ang unibersidad na pinag-aaralan nila). Dahil nakatalikod naman sila sa guard, inakala nitong tatlo na sila ang sinaway ng guard (kasi naman wala rin silang tigil sa daldalan nila eh). Kung anu-ano ba naman ang sinabi at ginawa nitong tatlong ito sa pangunguna nun isa na panay ang hirit ng English at ang inday eh meron pang button na nakalagay sa kanyang ID na ang nakasulat eh “speak to me in English.”

Habang tinatahak ng train ang track patungong Anonas, di ko maiwasan ang magreact sa aking isip sa mga ginagawa at sinasabi ng tatlong ito. Siyempre pa dahil sinira nila ang pag-asa kong magkaroon ng tahimik na paglalakbay eh si “Meanie Me” ang nagrereact sa isip ko. (Meanie Me is my pranka na may pagkabratinela at kamalditahang side).

Girl 1 (the trying hard to speak in English with the “speak to me in English” button) reacting to the guards reprimand even though it’s not directed to them: Why, we’re in a democracy.

Girl 2 (the one seating): English-in mo nga!

Girl 3: Bawal magsalita?

Meanie Me: Sabi nga nila, batu-bato sa langit ang tamaan ‘wag magalit! Hindi naman kayo ang sinaway ng guard nagre-react kayo. Kasi you feel guilty, alam ninyo na maingay rin kayo. Tama naman ang guard, konting konsiderasyon naman sa mga ibang pasahero. Wait, do you really want me to speak to you in English? Baka kausapin kita eh hindi ka na makasagot diyan? And what if I don’t want to speak to you in English? What if I prefer to speak in French or Japanese or Portuguese instead?

Girl 1: Ahem.. According to the law, law student ako eh front lang itong AHSE (sabay takip sa patch ng blouse niya na nakasulat ay AHSE..siguro name ng college/faculty/department na kinabibilangan ng course niya)..

Meanie Me: Law student ka?! O siya, speak to me in Latin Hija! Halata namang hindi eh, ni hindi mo nga maituloy ang hirit mo. So what does the law say?

Girl 3: freedom of speech

Meanie Me: oh, as if you could read my mind huh?! But don’t you know that your freedom ends where you start stepping on another’s right? Isn’t it true that administrators of places like this, just like schools, churches, malls, theatres, restaurants, parks and all other public places could institute policies or rules and regulations to be observed while you’re within their premises?

Girl 2: wala naman nakalagay

Girl 1: correct! Dapat nilagyan nila dyan ng sign

Meanie Me: Oh come on! I thought you’re a law student? Ignorantia Legis Non Excusat. You ought to know that ignorance of the law excuses no one from compliance thereof. Hmm..sa bagay, pwedeng hindi applicable sa situation na ito ang general principle na ito ng law. Pero common sense lang naman, enclosed area ito at public place so hindi kayo dapat magharutan o magdaldalan ng malakas na para bang nakikipagtawaran kayo ng banre-banyerang isda at gulay sa Balintawak Public Market! Pero oo nga pala, common sense is not common to everyone. Pero hindi ba tinuturuan naman tayo ng good manners and right conduct o di kaya values education sa eskwela? Huwag niyo sabihing tuluyan nang inalis ang pagtuturo nito kapalit ng pagpapahusay raw ng pagtuturo ng English, Math at Science!? Kung sa bagay, hindi rin kasi natututunan sa paaralan ang breeding!

Girl 1: bukas magdadala ko nun gamot, yun nilalagay sa ilalim ng dila para bumaba ang dugo

Girl 2: ano yun?

Girl 1: meron ganun eh, nakalimutan ko pangalan basta nilalagay sa ilalim ng dila pampababa ng dugo

Girl 3: bakit?

Girl 1: high blood eh (sabay turo sa guard)

Meanie Me: Let me guess, are you referring to Norvasc? Sige, magdala ka ng marami ha! Mahal kasi yun eh. But you know what, maybe you should really speak in English because you’re Tagalog is so poor! Maybe you belong to a clan of foreigners so you don’t speak Tagalog at home though to tell you the truth, you don’t seem to look like one! Hindi po ang dugo ang bumaba
ba – ano akala mo run, parang tubig sa washing machine na nakadrain?! Blood pressure hija, blood pressure ang bumababa. Hay naku po, matutuyuan ako ng dugo sa babaeng ito!

Girl 1: o kaya magdadala ko ng pito, hihipan ko rin!

Meanie Me: Anong oras kang sasakay dito bukas? Iiwasan ko na lang makasabay ka ulit kasi dumarami lang ang kasalanan ko sa iyo eh!

Girl 2: (biglang may pinulot na nahulog sa floor. Apparently, yun isang bracket ng braces niya)

Girl 3: uy, yun ngipin mo nahulog!

Girl 2: (parang nahiya ng konti) yun sa brace ko yun

Girl 1: hahaha..naalala ko tuloy yun teacher ko dati, nahulog yun pustiso!

Tawanan sila nang tawanan habang nagkukuwento si Girl 1 about her teacher. ‘Di ko na pinag-aksayahan ng panahon alamin yun kuwento kasi naman puro tawa lang narinig ko and I feel sorry for the teacher for two reasons: (1) gawin bang laughing stuff ang iyong embarrassing moment, and (2) nagkaroon siya ng estudyanteng tulad nito na nagmamarunong at nagmamataas eh lalo naman nagmukhang mangmang walang breeding.

PR System: Next Station, Araneta Center-Cubao; ang susunod na istasyon ay Araneta Center-Cubao.

Tumigil na rin sa katatawa ang tatlo. Biglang naisip planuhin ang mga gagawin nila kinabukasan, nag-usap tungkol sa mga dapat isubmit sa eskwela.

Meanie Me: May dapat naman palang pag-usapan na matino at kapaki-pakinabang na bagay eh, bakit di ginawa kanina pa!

PR System: Approaching Anonas Station; Paparating na sa Anonas Station.

Tuloy sa pag-uusap ang tatlo, reklamo naman sa mga deadlines sa project at papers na ang dami at sabay-sabay.

Meanie Me: Sayangin niyo ba naman oras niyo sa pagtatawa sa kapwa eh tapos rereklamo kayo na kulang ang oras!

The train comes to a full stop at Anonas Station, once again I witnessed the law of inertia in action. The door opens..

Girl 1: (trying pa rin to speak in English este, Taglish naman talaga hindi straight English) ..ay oo nga that one pa! Pwede kayang TO BE FOLLOWED na lang yun?

Meanie Me: SHOCKS, DI KO NA KAYA ITO! WHAAAAAA..BUTI NA LANG BABABA NA AKO!!!

Gusto ko sanang sikuhin sa batok nun dumaan ako eh, tutal di naman siya katangkaran (not to mention feeling lang niya kagandahan siya kung mag-inarte at manlait ng kapwa). Kaso lang, ‘wag na baka mareklamo pa ko ng physical injuries eh. Pero pwede ko kayang gawin depensa ang “battered eardrums syndrome?”

SHOCKS! TINAMAAN ATA TALAGA KO SA NAINOM KO! whehehehe...

November 1

Ang araw daw na ito ay inilaan bilang pag-alala sa mga yumao. Hindi ko kinalakihan ang pagdalaw sa sementeryo tuwing all souls day. Inisip kong mabuti pero sobra pa ata ang mga daliri ko sa isang kamay kung bibilangin ang pagkakataong dumalaw ako sa sementeryo. Kung mababasa ito ng mga kamag-anak ko, siguro iisipin nila na sadyang maldita lang ako at walang paki-alam sa mga yumaong kaanak! Ewan, basta hindi lang ako nasanay ng ganun kasi naman ang layo nila, eh mahal ang pamasahe at hindi naman ako rich kid. Sa pananaw ko, mas kailangan namin yun pera para sa basic needs para mabuhay kesa ipamasahe para puntahan ang mga patay. Natatandaan ko na nagsisindi kami noon ng kandila pag araw ng patay. Pero sa pagkatanda ko, ang inaabangan ko noon ay ang pagkakataon na paglaruan yun tunaw na kandila tapos palakihan kami ng bolang magagawa ng ate ko kung saan hindi naman ako nananalo kasi pati yun tunaw na kandila ng kapit-bahay kinukuha niya! Hindi ko kinalakhan yun practice na ipagdasal yun kaluluwa nun mga yumao basta ang alam ko, one candle per dead person ang kalakaran. Ngayong may sarili na akong isip, hindi pa rin ako naniniwalang kailangan ko pa silang ipagdasal. Sa paniwala ko, mas kailangan nating mga buhay ang prayers.

Naisip ko lang, hindi ko pa ata talaga naramdaman yun pain of loosing someone I love through death. Siguro I was just too young to understand it when they died. Literally, wala akong memory about my maternal grandparents, my maternal grandmother died when Mama was only seven and I was still so young and unaware of the world when my maternal grandfather died. I only knew them through bits of facts and stories which Mama would tell me from time to time. Lola Naty was a teacher and Lolo Pepe (Jose) was a veteran who served the United States Armed Forces in the Far East (USAFE) during the Second World War. They used to live in Pandacan, Manila until they moved to Nueva Ecija (not so sure but I often hear San Jose and Cabanatuan City), Lolo’s birthplace where Mama grew up and completed her secondary education (dun sa Immaculate Conception – aba, at sa private school pa pala nag-aral si Madir!). Mama and my older cousins would recall how Lolo would treat them with lots of food every time they go to his farm for a visit. Mama also mentioned that they used to go to the river. Being the daydreamer that I am, minsan iniisip ko na ang saya siguro kung hindi agad namatay si Lolo. Naiisip ko yun ilog, yun taniman, yun lechon, at yun baril ni Lolo! Yep, meron daw baril si Lolo at mahusay raw siya mag-exhibition nun pinaiikot-ikot sa daliri at ini-itsa yun baril tapos sasaluhin. “Wow, astig yun!” naisip ko, “sayang deds na siya, patuturo sana ko kung alive pa!” Hmmm..may naisip tuloy ako biglang magandang sample-an ng skill na yun! hehehe…Pero siyempre, daydream lang yun kasi nga deds na sila ni Lola eh. Wala rin atang masyadong memory si Mama about Lola Naty kasi nga batang paslit pa lang din siya nun pumanaw ito, basta teacher raw yun. Na-imagine ko tuloy na siguro medyo strict siya tapos matalino. Naisip ko, siguro sa kanya ko nagmana (ngyarks, ang kapal ko! hehe..). Sabi ko kay Mama dati, siguro kung buhay si Lola hindi pwede sa kanya yun mga bros ko na pasaway sa pag-aaral! Eh kaso nga, deds na sila pareho at wala naman talaga kong concrete na memories about them, nabuhay lang sila sa mga daydreams ko.

Ang natatandaan kong unang pagharap ko sa pagpanaw ng kaanak eh nun namatay si Tita Emi, kapatid ni Papa. 1985 yun, limang taon pa lang ako – old enough to know that one of my Titas died but still too young to feel the pain of loss. Basta natatandaan ko lahat ata sila noon nag-iiyakan. Teka, ito rin pala yun dahilan kung bakit ayaw kong tumitingin sa mga deds na nasa coffin. Kasi nun wake ni Tita, niyaya ako ni Uncle Pogi sa second floor ng bahay nila. Siya pala yun youngest bro ni Papa na parang buddy-buddy ko simply because war sila ni Ate. Magkasing-age kasi sila eh, tapos the usual youngest child – first grandchild rivalry, which I don’t know if they’ve outgrown. Eh sa baba kasi yun wake tapos yun second floor kahoy yun sahig and somewhere sa tapat ng sala sa ibaba eh may butas yun floor. Alam ko yun butas na yun kasi minsan pinagti-tripan kong maghulog ng maliliit na kalat run tapos malalaglag sa sala. Hindi ko alam kung matatandaan pa ni Uncle Pogi yun time na yun pero ako tanda ko pa nun pinasilip niya ko run sa butas sa floor tapos pagsilip ko biglang parang tumayo yun mga balahibo ko sa gulat kasi kitang-kita ko si Tita nakapikit, nakahiga sa kabaong! Mula nun, ayaw ko na tumingin sa mga deds sa coffin. Ayaw ko kasi maalala yun itsura nilang nakahiga run eh! Hmmm..naisip ko lang, hindi ko pala ever nasabi ito kay Uncle. Pero ikakasal na raw ata siya this December, hmmm..magandang wedding gift: sasabunutan ko siya at pipitikin sa ilong, makabawi man lang sa ginawa niyang yun more than 12 years ago! Hehehe..

Sumunod naman, kinuha ni Lord yun Lolo na nakilala ko, Tatay ni Papa. 2001 yun, sa CES Board pa ko nagttrabaho. Ang una kong reaction nun sinabi sa akin na he passed away was that he’s old na rin naman and sick, may diabetes siya. We went to the province nun wake and nun interment naalala ko na odd one out ako sa family. Una, lahat sila nakaputi samantalang ako nakabrown! Eh wala naman nag-inform sa akin na may motif pala ang libing, ang alam ko lang naman nakagawian na hindi magsuot ng bright colors lalo na yun red. Eh kahit naman gustuhin kong magpalit ng damit para naman belong ako sa family, wala naman akong ibang damit! Anyway, hindi naman na alam ni Lolo yun kasi deds na siya eh, at malamang di na rin napansin yun ng buong angkan dahil lahat sila ay abala sa pag-iyak! (kung may nakapansin man nun bukod sa akin eh malamang ang mga tsismoso at tsismosa ng barangay San Isidro sa bayan ng Sta. Ana!). Yun ang isa pang dahilan kung bakit odd one out ako – hindi talaga ako umiyak dahil hindi lang talaga ako maiyak. Kung sadyang naging apple of the eye ako ng mga kababayang tsismoso at tsismosa ng mga sandaling iyon, natitiyak kong na-magnify na naman ang kamalditahan ng beauty ko! Pero ang sa akin, hindi ko kailangan magpaliwanag. Basta, hindi ako naiyak eh alangan naman pilitin ko! Maldita talaga!

Bukod sa kanila, may iba pang relatives na pumanaw na rin. Karamihan sa kanila FYI na lang na pumanaw, yun iba nakasama ko kina Mama sa wake na kadalasan nagmimistulang family reunion at parang walang patay sa ingay at kumustahan. Pero kahit ano pang effort ang gawin ko para makilala ang bawat isa, hindi kaya ng powers kong tandaan lahat ang mga mukha at pangalan nila at kung anong relasyon ko sa kanila noh! Ewan, di ko nga alam baka nakakasalubong ko lang kung saan-saan mga kamag-anak ko o baka may kasama pa sa mga taong ‘di ko gusto!

Timely lang kasi yun reflection, all souls day. But death need not be sad if we believe in life after death right? Yep, we’ll surely miss their presence. Kung pwede nga lang makasama sila forever in this life eh kaso, lahat naman may ending. Somehow, death is a permanent closure para sa akin. Pag deds na wala ka na magagawa, you’ve missed your only opportunity na gawin o sabihin yun mga gusto mo para sa taong yun, which is nun buhay pa siya. Ilang stories na ba ng “if only” ang nabasa natin sa libro, napanuod sa pelikula, narinig sa kwento o umikot bilang forwarded e-mail? Di ko na mabilang.

clouded minds, wounded hearts; play with words, never with hearts

"ang tigas kasi ng ulo mo! i told you, useless rin na pag-aksayahan pa yun ng panahon. ang dami naman kasing ibang pwede, ayaw mo lang i-try."

just let me go through this at my own pace. no need to hurry, am not in a rush.

"ikaw kasi, masyado kang malihim. kung sinabi mo yan sa akin noon, i would have done something.."

sorry but don't you realize that this is the first time that we ever talked about our personal lives? and how do you expect me to talk with you about him when it is him who took my attention off from you? ang labo, pare!

"nope, you're not stupid! siya ang may problema hindi ikaw!"

alam ko! feeling nga lang eh, ano ba?!

"bakit ang hirap niyang mahalin?"

huh? mahirap ba? eh mahal mo 'di ba? nahirapan ka ba? sa tingin ko ang dali nga eh, mabilis!

"alam mo ba yun good news? nabalitaan mo ba na he's around?"

wala akong alam. wala akong balita. hindi ko rin alam kung gusto kong malaman pa.

"paano kung gawin nga niya yun?"

ewan ko. basta, ayaw ko na pagdaanan ulit yun sakit. ayaw ko na pag-isipan kasi masakit pa rin.

"hindi ba kasama yun sa worries mo?"

hindi naman. hindi na. ewan ko, dati kasi hiniling ko yun eh. may dumating, i thought that's the answer pero hindi pala..hindi siguro kasi magulo eh. hindi ko na lang iniisip sa ngayon kasi ang dami kong ibang dapat asikasuhin sa sarili ko.

"mag e-effort ba yun ng ganun kung hindi ka gusto?"

bakit ako tinatanong mo?!

"confused ako..."

confused about what? unless handa kang marinig ang sasabihin ko at sagutin ang itatanong ko, 'wag mo kong kulitin tungkol sa confusion mo! paikot-ikot lang kasi usapan natin eh, nakukulitan na ako sa'yo!

"sabi ko na kasi sa'yo..."

oo nga, at sana naniwala ako na masama kang tao. maybe am just too smitten to realize na sa lahat siguro ng sinabi mo yun lang ang totoo!

"parang hindi sila bagay, maganda siya eh"

'wag mong tingnan yun physical, ano naman gagawin mo sa boyfriend na hunk kung di mo naman makasundo o kaya ginagawa ka lang pandisplay?

thankful (ang aking late birthday blog)

It's been 28 years and 10 days since my very first "uwwwhaaaa..."

I am thankful.

...sa pamilya at mga malalapit na kaibigan, sa pagbati, sa pagkain, sa regalo, sa pagsama, sa pag-alala. Salamat sa isang taon ng pagpapasensya, ng pag-unawa, pang-asar, pag-alaga, pag-gabay, pagmamahal.

...kay Lord, salamat sa unconditional love, sa unending grace, sa guidance, sa life, sa strength, sa wisdom, sa lahat ng blessings.

...for all those people who touched my life--mga nakilala, nakatrabaho, naka-usap...salamat sa dagdag na kulay sa buhay.

Salamat sa ligaya...sa panibagong taon.

random thoughts

• Time flies.

• People? They die.

• Sometimes I can't remember how to forget; other times, I forget to remember.

• I don't have my mobile phone with me the whole day..haven't noticed the difference!

• I used to think that life is fair.

• Some people are just plain rude.

• Hey, but there are nice ones too!

Q.C. Kapteyn Linis song

Ahem...maayos pa pala ang memory ko at medyo may natandaan pa ko sa lyrics nun Kapteyn Linis Jingle na nabanggit ko sa previous post ko. Eto yun, pero di ko sure kung tama nga lahat...anyway, may sense naman pag binasa eh. Male voice ang kumanta niyan pero di ko alam kung sino siya at sino ang sumulat ng lyrics. Tagal na kaya nun, Grade six pa ko (1991-1992)!

Gising na, kumilos na
Tayo ay maglinis na
Sama-samang magtatanim
Gaganda ang bukas natin

Malinis na Paligid magmumula sa'tin
Kung ang ating lungsod ay ating mamahalin

Ngayon atin nang natatamasa
Lungsod na maunlad at malaya
Lungsod Quezon tulung-tulong tayong
Pagyamanin ang tahanang ito

Lungsod Quezon, Lungsod Quezon
Tulung-tulong tayo sa kaunlaran
Lungsod Quezon, Lungsod Quezon
Tunay ngang hiyas ka ng Inang Bayan

Campaign jingle ng FIDEL Iodized Salt

Walang Bobo, Walang Talo
Kung Iodized Salt ang Gamit Nyo
Walang Bobo, Walang Talo
Mag-iodized salt tayo
Oh, ha..Let’s DOH it!

Iodized salt, iodized salt
Mag-iodized salt tayo
Iodized salt, iodized salt
Mag-iodized salt tayo

(spoken)
Basta’t may FIDEL logo,
Iodized salt po ito
Maging Matalino!

Iodized salt, iodized salt
Mag-iodized salt tayo
Iodized salt, iodized salt
Mag-iodized salt tayo

If anyone remembers, campaign jingle ito ng DOH (na inawit ni LA Lopez) noong panahon ni President Fidel Ramos. Kaya siguro FIDEL which by the way means Fortification for Iodine Deficiency Elimination. Panahon kasi ni FVR nun magkaroon tayo ng ASIN o yun Act Promoting Salt Iodization Nationwide (see, ang galing natin lumikha ng acronyms!).

recall...recall..

Kahapon ko pa nire-recall ang mga slogan at theme na may recall (kasi isa ito sa criteria nun pa contest sa office eh). Eto yun ilan sa mga natatandaan ko:

• Kung Sila’y Mahal Niyo, Magplano (Family Planning Campaign)



• Ligtas Buntis (Maternal Health)



• Oplan Alis Disis (DOH Campaign)



• Let’s DOH it! (DOH slogan ata ito)



• Basurang Itinapon Mo, Babalik Din Sa’yo (Drive on responsible garbage disposal)



• Save the User, Jail the Pusher (Anti-drugs campaign)



• Boto Mo, Kinabukasan Ko (private sector ata ito on responsible voting)

Mga campaign mascots:

• Yosi, Kadiri (anti-smoking campaign ng DOH na meron pang official mascot)



• Eddie Exercise (ang mascot na nang-eengganyo sa mga taong mag-ehersisyo. High School ako noon eh so FVR time. Di ko sure kung galing ito sa DOH din o sa Dep Ed na dating DECS, basta ang natatandaan ko kahawig siya ni FVR – parang ginawa mong cartoons si FVR tapos naka short shorts at sando. Hey, Eddie ang nickname ni FVR di ba?)



• Kapteyn Linis (Mascot ng Quezon City sa clean and green drive noong early 90's. Si Atong Redillas na dating child star ang nasa likod ng maskara ni Kapteyn Linis. Short-lived lang ang campaign na ito kasi proyekto pa ito under former mayor Jun Simon na nagpauso ng linyang "I Love Q.C." kaso lang noong mag-eleksyon natalo siya ni Mel Mathay at nauso ang "Smile Q.C." pero ngayon under Mayor Sonny Belmonte ang Q.C. ay hitik na hitik sa slogans na may initials na SB. Meron din palang campaign jingle si Kapteyn Linis..try kong i-recall ang lyrics, maganda siya eh pati ang melody. Paano ko nalaman ito? Eh kasi kasama ko run sa mga julalay ni Kapteyn Linis, yun Linis Brigade na mga batang nakasuot ng puti at lumibot sa mga schools sakay ng float, may bitbit na mga walis tambo, walis tingting, dust pan, basahan at may bunot pa ata!)

suhestyon ng mga timang para sa temang may recall

May contest sa office para sa theme ng nalalapit na 18-Day Campaign to End Violence Against Women (VAW). Kagabi, napagkatuwaan namin ng isang officemate ang palitan ng text tungkol sa mga temang may recall.

BABALA: ang susunod ninyong mababasa ang pawang kalokohan lamang ng mga taong puyat at walang anumang kaugnayan sa opisyal na posisyon o pahayag ng ahensiyang aming kinabibilangan.

Carlo’s entries:

General themes/campaign slogan:

• Bantay Kontra Blackeye



• Karahasan sa Kababaihan: Totoong Problema, Hindi Chorva



• Kampanyang Tiyak Pangontra Sapak



• Laban Kabog, Tigil Bugbog



• Karahasan sa Kababaihan, Isuplong sa Kinauukulan

Payo sa perpetrator:

• Galit kay Inday, Ibaling sa Bonsai



• Idinulot na Hibik, sa Impiyerno Triple ang Balik

Payo sa biktima:

• Karahasan Isuplong sa Pulis, Di Baleng Matsismis



• Reklamong Natengga, Para Mas Mabilis, Ipa-media



• Kababaihan Pumalag, Huwag Hayaang Majombag

Honey’s entries:

Babala sa perpetrator:

• Perpetrator ng VAW, Padilaan sa Kalabaw



• Ang Mambugbog, Babatuhin ng Niyog



• Pag VAW ‘di Tinigilan, Tadyakan Kita Jan



• Karahasan ay Tigilan, Magbunot ng Hagdan

Payo sa biktima:

• ‘Wag Magtiis, Pakagat Siya sa Ipis

Sa mga taga gobyerno:

• Pag di Nagserbisyo, Suntok Mapapasa’yo



• Ang di Magsilbi ng Tapat, Bugbog ang Katapat

Police to perpetrator:

• Black eye na Binigay Mo, Ibabalik Sa’yo

DOH response to VAW:

• Serbisyong Medikal Para sa Nahampas ng Bakal

DSWD response thru temporary shelter:

• Libreng Tulog Handog sa Nabugbog

Private Sector participation/CSR:

• Jollibee: Bubuyog Kontra Bugbog



• KFC/Max’s: Manok Kontra Sapok



• Gas stations: Iwas Dahas, Magkarga ng Gas

Carlo’s Official Mascot for the campaign:

• Zaida: Pulis Pangkababaihan – Ang Parak Versus Sapak

Iba pang palitan ng kalokohan

• Ulirang kawani, e-load walang pambili



• Pang-asar sa mga mahilig mag-utos: "Di Mo Nga Magawa, Ako Pa Kaya"



• Kay Carlo, dahil napuyat ako at sumakit ang tiyan katatawa: "Pag Bukas Ako’y Na-late, Bilhan Mo Ko ng Chocolate"



• Text ni Carlo kaninang umaga: "Ang Ma-late Ngayong Araw, Bibigyan ng VAW;"  "Taga-ncfar na Antukin, Mag 3 in 1 Na Rin!"

Yun lang, kalokohan lang walang personalan. Ang susunod kong entry sa category na ito seryoso na (sana!).

birth month ko na naman! eto ang latest...

• bago na look ng page ko. inalis ko na yun super mario na theme, black ang white na siya tulad ng blog ko.

• third day ng birth month ko, three days na akong late sa office! ngyarks...ang sarap kasing matulog dahil laging umuulan sa umaga (sinisi pa ang panahon!)

• just got a sad news from a h.s. classmate. our third year math teacher died raw of vehicular accident, birthday pa naman niya bukas (oct. 4). sad :(

• ang dami ko na natanggap na birthday gifts! (read: dagdag sa to do list ko sa office)

• nakita ko pala nun lunes yun crush ko sa congress!(hahaha..parang high school!)

• am getting bigger, ang takaw kasi! kaya tuloy sinabihan ako nun officemate ko na kaya alam niyang ginamit ko yun pc niya at umupo sa workplace niya kasi lumubog yun cushion ng chair niya!

teka nga, next time na lang ulit..may makulit rito eh!

gumagala...

nakikain ng pm snack
sarap ng pizza
may pepsi pa
busog na naman ako
thank you Lord (hindi ikaw tita Lourd)..
dahil sa kaibigang nagpakain
kakatamad bumalik sa room
gamit ang pc ng may pc
internet muna
ganda naman ng screen niya
ayos ang resolution, clear na clear ang mga larawan
tsk..kailangan ko na bumalik sa room
aantukin na naman ako
makapagkape kaya
pero kanina amoy kape run
pero walang nagkakape
tapos ako lang nakakaamoy nun kape
eh baka raw katabi ko
hmmm..sino?
ah, ewan..basta wag siyang magpapakita
o magpaparamdam
naman eh!!
makaalis na nga dito
overstaying na ko

When I Hear You Call

When I look into those bright eyes
So young, always ready to run
Then I see your change when fun subsides
And new colors start to arise
There's a hidden picture that wasn't seen outside

When you run, don't tire

Keep on reaching, higher

Even when the pain and trouble bring you down, sometimes

I will see you through

I'm forever right here with you

Even when you feel you don't need me around

I will be your friend, forever

I will be your one, big brother

Even when I see you fall

I will be your father

When I hear you call

Don't cry; this is not the end, nor goodbye

But begin to know I'm with you 'til the end

And when you pray I will hear every word you say

And so with all my promises made

For one like you; someone who's especially made

When you run, don't tire

Keep on reaching, higher

Even if the pain and trouble bring you down, sometimes

I will see you through

I'm forever right here with you

Even if you feel you don't need me around

I will be your friend, forever

I will be your one, big brother

Even when I see you fall

I will be your father

Yeah

I will be your friend, forever

I will be your big brother

Even when I see you fall

I will be your father

Yeah

I will be your friend, forever

I will be your big brother

Even when I see you fall

I will be your father

Be your friend, your brother

When I hear you call

Lift you when you fall

When I hear you call

**another inspiring music of Gary Valenciano

april 30, 2007 post from my other blog

got a message from a friend, naghahanap daw siya ng spells on how to refrain from thinking about certain people, sort of forget them na lang. kung meron man ganun, i would have wanted to try them! BUT on the second thought, HUWAG NA LANG! ayoko ng witchcraft eh. i still believe that forgetting is not exactly a wholesome way of moving on. it's much like forgiving -- hindi ako naniniwala sa kasabigang forgive and forget, or forget and forgive, or whatever. not that i haven't learned the art of forgiving, it's just that feeling ko hindi whole-hearted yun kung ang strategy mo to do so is to forget. am not claiming to know much about this process for i myself have struggled and is struggling to find my way out of this maze. siguro it's a natural part of growing up, of becoming mature enough to understand life and the complexities of dealing with people in order to survive through each day. hindi naman natin kasalanan kung along the way we meet people who eventually betray the trust that we have given them. it's not our fault that some people could be as insensitive as they could be. in the same way, hindi nila kasalanan kung hindi tayo heartless na katulad nila. that is one sad reality about dealing with people. hmmm... that's why sa ngayon i just remain silent and listen na lang. kasi i do not exactly want to tell people to just forget and move on. hindi ito ang way para sa akin, siguro better pa to accept and move on. mas mahirap yun pero baka mas okay..malay natin!

dance with me tonight

It’s been so long
Since I’ve known right from wrong
Got no job, sometimes I just sit down and sob
Wondering if anything will go right
Or will you dance with me tonight

When the sun departs
I feel a hole down in my heart
Put on some shoes
Come down here and listen to the blues
Wondering if anything will go right
Or will you dance with me tonight

I’m looking at you
You’re looking at me
We’re the only two off the dance floor
Do you see what I see
Two broken lives working in harmony
Might make for a decent time
So get up and dance with me

I know that it seems that the grass will grow
Better on the other side of the barb wire fence
But that other side is not in sight
So I’m fine with what I have now
If you’ll dance with me tonight

What’s the point of life
If risk is just a board game
You roll the dice
But you’re just hoping that the rules change
What’s the point if you can’t bring yourself to say
Things you wanna say like
Dance with me tonight

*from the movie music and lyrics

confusingly confused

hindi naman Amerika ang Pilipinas, bakit ba US situation ang lagi nilang nilalahad sa kanilang literatura? eh sino ngayon ang mga colonial mentality?

sabi may separation of church and state. constitutionally inscribed principle yan. pero nilinaw din naman ng isang miyembro ng concon na ang tinutukoy naman sa 1987 consti ay ang pagbabawal sa pagtatatag o pagkakaroon ng state religion (hindi ko alam kung ilan lang ba ang inabot ng komentaryong iyon). eniwey, tapos na yun election so let us move on and run the nation. hindi naman nga mali kung mag-advocate ang mga religious groups pero hanggang saan ba ang hangganan (o meron nga ba)? naniniwala rin naman ako na "the only way for evil to flourish is for the right ones to do nothing." pero kailangan bang lahat na lang paki-alaman nila? bakit ganun na lang ang influence nila sa gobyernong ito at sila na lang nang sila ang pinakikinggan? granted na sinasabing majority ng mga pinoy eh nabibilang sa sektang ito pero sino lang ba talaga ang masasabing "practicing ones"? hindi ba karamihan eh yun na lang kasi ang kinalakhan? eh kung ipipilit pa rin nila ang argument na marami talaga sa mga pinoy eh sa sektang iyon nabibilang, eh di fine..lahat ng hindi kabilang sa kanila eh "minority" groups pala! eh pwede bang bigyan sila ng seat sa partylist para naman marinig din ang boses nila? eh kaso hindi ba yun "majority" pa nga ang may pinakamaraming seats na nakuha sa partylist noong eleksyon?!

eh ano bang problema ko at nagra-rant ako ng ganito? disappointed lang naman kasi ko dahil nawawala na rin sa katwiran. bakit hindi pwedeng buksan ang isipan at kamalayan para unawain ang isyu, hindi yun sarado agad at puro batikos ang pinagkakaabalahan? para kasing ang dating nila eh "tama ako, hindi dapat yan gusto mo, masama yan at dahil sinusulong mo isa kang kampon ng demonyo." sana bago magsalita at magpakalat ng kanilang mga doktrina eh tingnan muna ang context ng issue sa philippine setting. basahin ang provisions at baguhin ang dapat baguhin..meet halfway kung baga para maresolba at mabigyang solusyon ang problema.

ay naku, baka pag may nakabasa nito (as if meron ibang nagbabasa) eh ipagdasal nila ang aking kaluluwa na sa tingin nila ay sinusunog na sa impyerno. thanks but no thanks! wala naman magagawa ang mga iyon dahil sa huli, ako lang ang magdedesisyon kung saan pupunta ang kaluluwa ko. dahil hindi naman relihiyon ang daan tungo roon kundi ang personal na pagkilala at relasyon sa Lumikha.

ang masasabi ko lang, hindi naman sinabi sa Genesis na "go on and multiply.." ang sabi eh "BE FRUITFUL and multiply.." nauna yun fruitful hindi ba? bakit di kaya nila turuan ang mga followers nila na maging fruitful bago mag-multiply? kung gaano karami ang naturuan nila ng ganitong doktrina dapat makita natin ang resulta..dapat marami dahil maraming pinoy eh nabibilang sa kanila hindi ba? pero teka, huwag naman sana humingi ng pondo sa gobyerno para sa pagpapalaganap ng kanilang doktrina..bakit hindi nila gamitin ang offerings ng mga parishioners nila? aaaarrrgh! tama na nga muna, nasobrahan na ata ako sa kape!

hindi nila ito alam...

Sabi ko, "galit ka?" 

Sagot niya (nakangisi), "oo, kanina pa!" 

Tanong ko ulit, "bakit?" 

Sagot niya ulit (mukhang lalong nakunsume), "things should have been discussed earlier..."

I let it off..wala naman kasi kong magagawa na. At least alam kong galit siya. Yeah, things should have been discussed earlier...sana laging may panahon ang mga tao para i-discuss ang mga bagay-bagay. Pero paano kung wala? Ilang ulit na rin ata akong nag-rant tungkol sa competing priorities. First things first, protocols, etc..paano nga kung halos hindi na kayo nagkikita?? Ano ba, huwag na sana tayong magsisihan kasi in the end pare-pareho lang nagkakasakitan ng kalooban. Oo, aminin man o hindi; constructive criticism man in order to improve things, nagkakasamaan pa rin ng loob. Mali ba ko, o plastic kayo? Ewan, pananaw ko lang ito..kung di ka sang-ayon simple lang, wag mong basahin ang blog ko!

PEACE! Ayaw ko ng gulo!

ramblings

salamat naman at nariyan ka ngayong mga panahong ito, kahit papaano nalilibang ako sa'yo. 

ewan ko ba, basta...

ayaw ko na...

hindi matulog sa gabi

maalala yun gusto kong kalimutan

malimutan ang dapat kong tandaan

magbyahe ng malayo

ng trapik

ng usok

ng papel

ng sulat

ng siksikan sa sasakyan

ng dagdag na problema

mapagod

maglakad

hintayin mapuno ang tricycle

mag-hintay ng fx

sumakay ng jeep

sumisik sa bus/mrt

lumakad patungong lrt

magbayad ng taxi

makakita ng palaka

dumaan sa overpass

makagat ng langgam

makita ang pangalan ni sb

magsuklay ng buhok

maglagay ng retainers

magtext

maghintay ng text

mag e-mail

mag hintay ma-attach ang file sa e-mail

ng emotional attachment

ng masyadong mabango

ng amoy ng yosi

ng beer

ng manika

ng bear

ng bulaklak

ng pangalan ko

nakakapagod na kasi

ewan. 

paano pa ba naman akong matutulog kung kailangan gumising ulit? 

ang gulo ko talaga!

random thoughts 5

• pretending to be smart doesn't make you smart
• it’s okay to cry
• it's okay to mess up
• it's okay to feel like crap from time to time
• it's okay to complain and whine to your friends
• it’s okay to ask for help
• it’s okay to take chances
• you can't control falling in love
• time is not responsible for healing our wounds; it doesn’t erase all the pain. as time goes by, we learn to accept that we’re wounded and it will leave us with scars; and we learn to live with or tolerate the pain until we no longer feel it (or we no longer care); and then we feel mortified over the scars but then again, we get used to seeing it until we learn to accept that it is already a part of who we are
• love is not enough to have a romantic relationship with someone. you should establish a certain level of trust and confidence and commit to work things out in order to stay in that relationship
• often, the things that we want to forget are the things which we need to talk about most
• if asked to name ONE thing that money cannot buy, my answer would be this: A PURE HEART

itim...puti...kulay...buhay...

hindi ba kulay din naman ang itim?

naalala ko yun sagot ko sa isang kaibigan na nagsabing makulay ata ang isang aspect ng aking buhay

tama naman ako hindi ba?

at alam ko na alam mo kung bakit iyon ang sagot ko

wala akong nakikitang negative connotation sa kulay na itim

pero ang sagot ko sa tanong na kung kasama ako sa isang box ng crayola, anong kulay ako ay: puti

hindi dahil maputi ako -- eh tinutukso nga ako na baluga ng ate ko nun maliliit pa kami eh! pambihira yun, maputi kasi siya!

puti, kasi sa box ng crayola yun ang hindi ko ginagamit

marami naman atang hindi napapansin ang kulay puting crayola

hindi naman kasi halos nag-iiwan ito ng marka sa bond paper dahil nga puti siya

pero kahit na ganun, kasama pa rin siya sa kahon

hindi kumpleto ang laman ng kahon kung wala siya

pero nasubukan mo na bang iguhit ang puting crayola sa manila paper?

nasubukan mo na bang patungan ng puting crayola ang nauna mo nang naiguhit sa papel?

oo, hindi niya nabubura ang nauna pero nag-iiwan ito ng kakaibang timpla sa kulay


kalimitan, nauubos o nawawala ang ibang kulay pero naiiwan ang puting crayola


teka, ano bang patutunguhan nitong mga sinasabi ko?

naalala ko lang kasi

sayang

pero hindi rin pala sayang

ayaw ko ng manghinayang

ayaw ko ng bilangin ang mga oras, araw, buwan at taon na dumaan

minsan ayaw ko na rin maalala ang lahat

pero hindi rin maiwasan at hindi mapigilan

may mga lugar, bagay, oras, petsa, tao at pangyayaring nagpapaalala ng lahat

bakit ba kasi ginawa mo pang komplikado ang buhay?

alam kong wala kang isasagot

hindi na rin ako naghihintay pa ng sagot

kung dumating man o hindi ang araw na handa ka nang sagutin ang mga tanong ko, bahala na

pero naisip ko -- sa box ng crayola lang naman tinatawag na kulay ang itim at ang puti. sabi kasi sa science, ang itim ay ang pagsasanib ng iba't-ibang kulay at ang puti ay ang kawalan ng kulay. 

kung ganun, masasabi mo nga bang makulay ang isang bagay kung lahat ng kulay ay nagsanib-sanib sa kanya at naging itim ito? parang chaotic, magulo, nakakahilo, masakit sa ulo, masakit sa mata, minsan pati sa puso.

mas gusto ko pa rin ng puti. wala man kulay, pwedeng lagyan -- welcome ang ano mang kulay upang makihalo, pero sana 'wag upang paglaruan lang...kapag kasi laging ganun, magiging itim na rin ang puti.

readings...

para akong estudyante ulit dahil ang dami kong readings! nope, hindi naman required readings ito, gusto ko lang basahin ang mga bagay-bagay na sa palagay ko dapat kong malaman bago pa man dumating yun oras na kailangan ko nang gumawa ng kung anik-anik na papers at comments. naisip ko lang kasi paano ko naman mabibigyang hustisya ang gagawin kong yun kung hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko? hindi ko lang kasi trip na i-magnify ang kakayahan ko. i'd rather stay low profile muna and master enough knowledge and skills regarding the trade. at least bago ko ipikit ang aking mga mata sa gabi (madalas nga madaling-araw na), content naman ako dahil nagampanan ko ang mga dapat kong gampanan (oh well, most of it). tsaka siyempre, mas okay yun mag-aral muna para naman pagharap mo sa kung ano man eh confident ka noh!

uwi na ko kasi gabi na naman! nakakatakot na rin umuwi mag-isa kasi dumarami na talaga ang masasamang elemento sa daan. tsk..tsk..tsk.. muntik na nga ako mag ala 100-meter dash sa overpass sa don antonio nun lunes ng gabi kasi yun kasalubong kong mama nakakatakot, parang gusto niyang mangharang sa overpass, yun tipo bang feeling niya nakikipaglaro ako ng patintero. eh di iwas ako at halos takbuhin ko ang buong stretch ng overpass! napansin din pala yun nun isang babaeng nauna sa akin ng mga 3 meters pero nakasabay ko na rin pagbaba ng stairs sa BPI side sa pagmamadali ko. hay, thank you Lord talaga at hindi naman ako napapahamak!

ang dami kong tanong...gusto mo bang sagutin?

'wag na lang kaya, baka hindi naman ako handang pakinggan ang isasagot mo

kung sa bagay, hindi ko rin alam kung paano sasabihin ang mga ito

at alam ko rin namang hindi ka handang pakinggan ako

at lalo namang hindi ka handang sagutin ang mga ito

okay lang

sabi sa akin, in due time things will be all right

alam ko naman yun pero salamat sa affirmation

sa pagdaan ng mga araw, lalong dumarami ang tanong ko

hindi ko na minsan alam kung alin yun totoo at alin yun kathang-isip lang

kaya nga ayaw ko na isipin eh, nagiging komplikado lang

ayaw ko ng ganito

simple lang naman kasi ang buhay eh

bakit ba ginawa mo pang komplikado?

tsaka na lang nga

darating din yun tamang oras

siguro

uncertain naman lahat ng bagay sa mundo eh

isa lang ang sigurado ako at sa ngayon at yun na lang muna ang pinaniniwalaan ko

Kumusta Naman Ako?

May mga nagtatanong kung kumusta na ako dalawang linggo mula ng lumipat ako sa kasalukuyan kong opisina. Sandali, sa mga hindi pa nararating ng tsismis, opo, lumipat na ako ng opisina pero same agency pa rin. Malabo ba? Kasi shift from executive support to technical ang drama ko these days. Sa ngayon narito na ko sa second floor ng main building, sa Policy Development and Advocacy Division. Honestly, nangangapa pa rin ako rito, kahit na nga same agency pa rin naman. Siguro kasi nasanay ako ever since na nasa executive support ang beauty ko. I haven’t earned the right yet to compare kung alin ang mas okay pero sa tingin ko, parehong challenging ang trabaho. Hindi pa ko makapagsulat ng mas malalim na analysis kaya mga mababaw na adjustments na lang muna ang isusulat ko.

MISS KO.. ang dati kong room and all the amenities. Ang makukulit kong kasama na sina Tita Chat at Tita Dez na kahit marami kaming ginagawa eh lagi pa rin kaming masaya at nakatawa. Sagot nga namin ni Tita Dez sa kung paano magcope with stress eh, we laugh and make fun out of it!

ENJOY AKO.. kasi sa unang pagkakataon (or at least sa pagkakatanda ko), I attended the agency planning workshop na hindi ako documentor or secretariat! Hehe..sarap ng feeling! Sabi nga ni Lowlah Maecel sa akin, “aba hindi ka na documentor ngayon!” Sagot ko, “ay oo, at last graduate na ko sa trabahong yan!” Not that I don’t value the task of documenting the process, actually it’s a very challenging task. Pero kung ilang taon ka ba naman pagdocumentin ng kung anik-anik na mga planning at meetings eh di ka ba naman magsawa?! Not only that, meron ka pang maririnig na ibang nagko-comment as if ang dali-dali lang ng ginagawa mo..ay, kung pwede lang ibato ko ang laptop sa kanila at sabihing, “madali pala eh, di ikaw kaya gumawa?!” Siyempwe, nagpupumilit pa rin akong magkaroon ng kahit kaunting ounce ng diplomasya at pasensya kaya dead-ma na lang sabay borrow ng line line ni Jesus na, “patawarin Niyo po sila, hindi nila alam ang kanilang ginagawa” at dagdag ng “sorry po at ako’y nag-isip ng masama sa aking kapwa, tulungan Niyo po akong maalis ito sa aking isipan.”

Kung hanggang kalian ako sa kinaroroonan ko ngayon, hindi ko alam. Nothing is permanent in this life except change nga di ba? Abangan na lang natin ang mga susunod na kaganapan.

When You Say You Love Me

Like the sound of silence calling,
I hear your voice and suddenly I'm falling, lost in a dream.
Like the echoes of our souls are meeting,
You say those words and my heart stops beating.
I wonder what it means.

What could it be that comes over me?
At times I can't move.
At times I can hardly breath.

When you say you love me
The world goes still, so still inside and
When you say you love me
For a moment, there's no one else alive

You're the one I've always thought of.
I don't know how, but I feel sheltered in your love.
You're where I belong.

And when you're with me if I close my eyes,
There are times I swear I feel like I can fly
For a moment in time.
Somewhere between the Heavens and Earth,
And frozen in time,
Oh when you say those words.

When you say you love me
The world goes still, so still inside and
When you say you love me
For a moment, there's no one else alive

And this journey that we're on.
How far we've come and I celebrate every moment.
And when you say you love me,
That's all you have to say.
I'll always feel this way.

When you say you love me
The world goes still, so still inside and
When you say you love me
In that moment, I know why I'm alive

When you say you love me.
When you say you love me.
Do you know how I love you?

I just love Josh Groban's soulful rendition of this song. 

kooky mode

I feel like am floating. Na-ah..hindi ako lasheng (di na ko umiinom noh, matagal na! tsaka di naman talaga ko naglalasing); at lalong di ako nakadrugs (ayoko nun!); masama lang talaga pakiramdam ko.

Royal at skyflakes. Sinamahan ako ng friend-officemate ko to buy lunch dyan sa labas kanina. Sabi ko, "punta tayo kay lola (yun nagtitinda sa sari-sari store dyan sa Aguado), bibili ko ng royal kse masama pakiramdam ko eh." Naikwento ko kasi sa kanila dati na skyflakes at royal ang kinakain at iniinom ko noong maliit pa ko (opo, nun maliit pa ko kasi lumaki naman ako ng konti eh) sa tuwing me sakit ako. Sabi nun friend ko, "ewan ko ba kung saan niyo nakuha yan paniniwalang yan, pareho kayo ni tita Loren (yun aming Deputy Director)." Napaisip tuloy ako kanina kung saan nga ba galing ang concept na yun! Basta ang alam ko eh may iba pa akong kakilala na skyflakes at royal rin ang staple food pag may sakit. Kung anuman ang meron sa pagkain at inuming ito na nakapagpapabuti ng pakiramdam ay hindi ko alam -- in the first place, wala naman ata! Basta nakasanayan ko lang yun, ewan ko sa iba. Pero di pa rin mabuti ang aking pakiramdam ngayon. Siguro dahil uminom lang ako ng royal kanina pero di ako nakakain ng skyflakes kasi walang tinda si tita baby eh! ngyahahaha..

Napapaligiran ako ng mga papel. Ang dami-daming papel! Lalo tuloy ako nahahatsing. Di bale, malapit ko na matapos ito. Nilagay ko na sa boxes ang mga gamit ko (yun mga personal employment files at anik-anik, training kits/manuals at ilang reference books na nakuha ko mula sa kung anu-anong conference na inorganize at inattendan ko).

Sa isang linggo nasa ibang office na ko. Hindi ko pa alam kung anong klaseng life ang nakalaan sa akin paglipat ko. Kung tama ba o mali ang pagpili ko, hindi ko na iniisip kasi nga tulad ng sinabi ko sa recent post ko, ang bago kong concept ngayon eh wala naman tama o maling choice o decision. Bahala na si Lord, basta go lang ako.

"Buti naman tatanggapin at mamahalin daw nila ko..uy, may magmamahal na sa akin!" Yan ang part nun sinabi ko nang hingan ako ng short message nun Monday sa flag raising ceremony. Ewan ko ba naman kasi bakit kailangan pa yun ek-ek na ganun noh! Kung bakit ko nasabi yun, siguro yun subconscious mind ko lang ang nakaka-alam. Wala pa akong panahon para i-process yun sa ngayon kasi nga busy ako sa paghahanda sa aking paglipat. O baka rin hindi ko na lang isipin pa yun ever again pag lumipat na ako.

it's not which path you choose; it's how you walk through that path

Been through a lot of crossroads the past months. Am reminded of that Robert Frost poem from a high school literature book, two roads diversed in a yellow wood and sorry i could not travel both... A tricky poem that was, as tricky as the choices we are faced with at times. But I think fulfillment comes not in choosing a right or wrong path; it doesn't go with which way you choose to go rather, it depends on how you walk through the path that you are walking through.

NORMS. Things doesn't really fall into their proper places just like that. In the first place, sino nga ba ang nagtatakda kung saan ang dapat kalagyan ng mga bagay-bagay? Kung ano ang tama at ano ang mali? Lagi ba dapat gamitin yun notion ng duality? Dapat bang lagi kang may choice from two things? Basta, I always keep in mind what my Prof in Moral Theology often say, "remember the cardinal rule, 'it depends' " Oo, nag-aral ako ng Moral Theology, tingnan mo pa TOR ko! Kaya sa pakialamerang malakas ang loob na pagsabihan ako ng kung ano kahit na wala naman siya ni katiting na moral ascendancy sa akin..better backoff..naaawa lang ako sa'yo coz you play dirty and cheap.

A friend mentioned something about the "norms." I asked, "norms..sino nagse-set ng norms?" She replied, "society. it's what's right or wrong for majority of the people."

Yep, alam ko but why do I have to bother myself with what other people would say? Why do I have to conform with their standards? They might have a way of viewing things, but I have my own too. Yep, I could be a real brat if I choose to and no one could stop me. But I chose not to be (uh, huh..well..I mean not too much). Am not advocating for complete disregard of society's rules, it's just that I no longer buy the idea of sacrificing your own happiness just because of the norms.

CHOICES. One thing that I hate about myself is being indecisive. Kasi am afraid of making the wrong choice. Siguro it comes from the fact that sa maraming pagkakataon napilitan akong gumawa ng decision with the reprimand na I have to live with that choice dahil wala nang second chance. But now I realized that wala rin right or wrong choice, it's how you live with what you've chosen. And everyone should be given a second..third..fourth..nth chance if need be, as long a they're not making the same mistakes. Again, "it depends" kung hanggang kailan bibigyan ng another chance.

FUTURE. Whatever will be, will be sabi ng isang old song. Very much related sa choices kasi this is what we have in mind when we are faced with the latter. Sino ba naman ang hindi naghahangad ng magandang future? But then again, we can never be sure of that future. Ni hindi ko nga alam kung bukas ba magigising pa ulit ako o baka paggising ko nasa ibang planeta na ko dahil kinuha ko ng aliens! But today, I have to live a life -- and make it meaningful so that I'll have something great to reminisce in that future.

CHANGES. Change is inevitable and the only permanent thing in this world. Let change happen.

MOVING ON. I am moving up and yet it's like status quo. I think God granted my prayer once again. I didn't ask Him to give me the thing that I would have wanted (very worldly for it's just money) rather, I asked Him to lead me in the way that He's planned for me and give me a heart that submits to that plan. Ang sarap ng feeling na ganito -- even if in the eyes of people you fail, deep inside alam mo na mas mabuti ito dahil ito yun nilaan para sa iyo. Naalala ko tuloy ang payo ni Cherrie Bear, "dun ka pumunta sa kung saan ka masaya at kung ano ang gusto mong gawin." With this joy in my heart while looking forward to moving very soon, I know the Lord (no, not you tita Lourd, si Lord) really granted my prayer exactly how I've asked it.

wisdom from the ghost of claudius the cat

"if you look at the whole, you see how everything works together, and how everything is fluid and not fixed as we would have it. and if everything is fluid it means change is a good and necessary thing. so let change happen!"

four years after...

A rainy day
An unfamiliar place
I saw you standing still
And I drift away like a doll
Made of paper, brushed with dye
It rained hard
I was drenched
The colors bled
And then it faded
I was ripped apart
Crushed unto the earth
Soaked under the flood
I drowned holding on to memories
While you held your scissors and your brush
Making a dozen dolls to replace me.

*This is 4 years after the fateful day of June 27, 2003*

missing you...

I awfully miss you. I’ve always wanted to contact you but I keep on reminding myself that this is how you want it to be. I often cry with that thought. I still want you by my side. I feel lost right now and I feel like I just want to disappear into oblivion. For how long am I going to go through this, I don’t know.

maybe I just...love you.

It’s been quite a long time and yet a day never passed without me thinking of you. Looking back, I guess it was more of me who kept on bugging you. Perhaps it’s that child in me wanting to be with you. Maybe because I find in you everything that I never was, everything that I’d wish to try to do. Maybe it’s the fact that you’ve changed me in a lot of ways. Maybe it’s the fact that I enjoyed the attention. Maybe it’s the fact that in many ways you’ve shown me your good side. Maybe it’s the fact that I kept looking at that side of yours; that it was okay with me even if you’ve shown me your other side. Maybe, maybe I just, plainly love you – all of you.

random thoughts 4

• happy birthday ng mama ko ngayon!



• there are things that are more important than YOU and YOU



• vanity, power OVER, taking advantage...DUH! nakakasuka!



• ang favorite kong comforting words: "you will be alright"



• ang sagot ko: "yep, i should be alright" (pero touched raw ako! hehehe..)



• teka, gutom na ko! di ako naglunch you know!

when you left...

Yesterday, I learned that you left.

Now my mind is once again full of questions. Questions that perhaps would forever be left unanswered.

In all honesty, I was saddened by the fact that you left without even saying a word. But then again I was reminded of the fact that I am no longer your friend; that you’ve already thrown me out of your life. Perhaps I am sad because until now there is that hope inside me that somehow you’ll reconsider that decision. But now I am once again faced with the fact that you don’t want me to have anything to do with you. It’s sad and it hurts me deep inside. No, hurt is not even enough to describe how I felt then and how I feel now. Devastating, though it sounds strong is the only word that I could think of right now.

Why all these? -- perhaps people, including you would ask. I myself have asked that question to myself. I could no longer count the times when I had crying bouts while thinking of you and all the things that took place. Why do I have to remember you when all I want for now is to get over you? Why is it that deep inside I have this wish that you’d take me back into your life, that you’d love me the way I love you, that you’d be with me, that you’d make me feel you love me? Why can’t I just accept the fact that you’re gone?

Meaningless Kiss

I saw you across the dance floor
Out of the corner of my eye
I felt the connection
I don't know how, I don't know why
I shouldn't of stayed
When I saw you there with another man
But as we slipped away
I thought I heard you say
This wasn't part of the plan

Just a meaningless kiss
It wasn't suppose to end up like this
Just a meaningless kiss
Ohh Ohh
Just a meaningless kiss
We knew it was wrong
But we couldn't resist
Just a meaningless kiss
Til I fell in love
With you

But you didn't want me to
Oh no

And here we are two years later
Too late to turn back now
We gotta finish what we shouldn't have started
We got to walk away somehow
But it's easier said than done
When two hearts beat as one
And three hearts are one too many
That's why we shouldn't have ever begun

Just a meaningless kiss
It wasn't suppose to end up like this
Just a meaningless kiss
Oh oh
Just a meaningless kiss
We knew it was wrong but we couldn't resist
Just a meaningless kiss
Til I fell in love
With you

We can't go on like this forever
When we're not meant to be together
So leave me here on my own
From now on I guess I got to dance alone

Just a meaningless kiss
It wasn't suppose to end up like this
Just a meaningless kiss
Oh oh
Just a meaningless kiss
We knew it was wrong but we couldn't resist
Just a meaningless kiss
But I'm still in love
With you

No matter what I do

sorry fwends if i had to chikkatext you with these lyrics..hehehe..music trip!

just so we know...

fact: there is an international organization of vinegar connoiseurs!

random thoughts 3

• lola curly's message -- DIPLOMACY: the ability to tell someone to go to hell in such a manner that the person actually looks forward to the trip! sabi ko na nga ba kulang ako sa diplomasya! haha!



• this morning while am stuck in traffic on my way to quiapo, i was suddenly reminded of one woman's delusion of grandeur. eeeehw, feeling huh! hehe.. good luck and stay out of my way yeah you and your minions! gee, i really need to learn the art of diplomacy!



• maternal mortality rate, malnutrition, trafficking, child pornography and data disaggregation are among the major challenges identified in the agreed conclusions of the 51st session of the un commission on the status of women, which focused on eliminating discrimination against the girl child. MERON KAYA AKONG MAKITANG PLATAPORMA NG MGA PULITIKO NA SOMEHOW MAG-AADDRESS NG MGA CONCERNS NA ITO? puro pagmumukha nila sa naglalakihang posters na nakakalat sa daan ang nakikita ko! duh! I don't care about your face value, ano ba gagawin mo pag binoto ka ng tao? hindi naman beauty pageant o star struck ang elective positions noh, at hindi rin ito quiz bee!



• naalala ko, may butas yun bubong sa tapat ng bedroom ko sa bahay! nun minsan pag-uwi ko eh basa yun bed ko at may marka ng tubig sa wall at ceiling! haaay..pag nahuli ko kung sino yun panget na umaakyat sa bubong namin para kumuha ng bunga ng mangga, humanda siya saken! hehehe..as if!



• pupunta raw kami sa baguio..sana matuloy kami! hehe..masyadong mainit eh baka kaya mainit rin ulo ko!



• i fell in love with one guy's mind! huh? ano yun? hehe.. wala, wrong term yun! engrossed lang ako sa brilliance ng taong yun.



• bibili muna ko ng pagkain, ba-bye!

Exploring Cagayan Valley

Been on a five-day trip somewhere north. Definitely one of the most unforgettable because it's where I did a lot of things for the first time!

First fieldwork

It was my first time to do fieldwork. Not that Thomasians weren't trained on that or something dear biatches! It's just that field/community work was never part of our curriculum. Hey, am a business administration major remember?! Uh well, we did some research, surveys and interviews but most are for Feasibility Studies and a paper in Philippine Business Environment. Enough for explanations! Hehe..

Okay that was fieldwork cum provincial politics 101. Traveling unto the outskirts of the province could really be tiring especially when you are doing a survey. But it is definitely something I enjoyed. Hmm..mas enjoy nga siguro kung hindi political yun topic, I mean something like basic social services and the likes. Eto yun ilan sa mga funny, scary and freaky experiences and observations namin sa field:

ARE YOU FOR REAL?: while talking with an elderly woman in front of their hut, one of her kids (I presumed the little girl was her child) approached me. I looked at the girl and smiled. She smiled back, a shy yet probing look in her eyes. As I continue to chat with the woman, her little girl tapped my small bag as if she's playing with me. I just looked at her and smiled. Suddenly I noticed that there were already about five or six kids around me while I was talking with the woman! They were all looking at me as if I were an alien or something. Some are tapping my shoulder or my arms as if they're trying to get my attention. The mother was kind of reprimanding the kids, I couldn't understand because she used a local dialect. She said, "pasensiya ka na, ne." Told her, "okay lang po, salamat po sa time." I could have stayed there and continue to chat with the woman about life in their barangay, or perhaps play with those kids (and see if they can stand it pag sila pinagkatuwaan ko! hehehe..), but had to go and find my next subject.

FILIPINO HOSPITALITY: if there were hostile subjects, there was thrice as much who exemplified the so-called Filipino hospitality. People would offer you something to eat or drink or would allow you to use their comfort room even though you're a stranger. There was even this group who asked me if I want to join them drink Tanduay. Na-ah, they're not the typical bastos guys in the kanto naman, it's just that they happen to drink that rhum during that time. When I said "no, thanks" the "kuya" (as he was introduced by the house owner, who happened to be running for elections as an independent candidate) even offered that he can get some soft drinks instead. I just politely declined, saying that my companions were already calling me through my mobile phone. And then there were these two guys riding their bicycle whom we asked for the boundaries between two baranggays in one town. My friend jokingly said, ang layo pabalik pasakay naman! He smiled and said tara na, sa akin yun naka-pink! We just laughed and thanked them. Then my friend said while laughing "hala, na-typan ka nun isa ikaw daw I-aangkas niya!" I just laughed and said "ngyek!" ahm, it's just that I don't find his offer offensive naman.

NOT EVEN A ROCK in that part of the province was left unblemished with Pichay's campaign material! I remember blurting out to my friend, "hala, pati ba naman itong malaking bato sa gilid ng daan bago ang tulay may poster ni Pichay?!" And then we laughed. Then we found this house with Pichay's poster saying "Pichay itanim sa Senado" and noticed that someone wrote using a pentel pen, "Huwag itanim ito, ILUTO!" and then we laughed again!

INSTANT HEARTTHROB: we changed our strategy, instead of dropping off two people in one baranggay then coming back to fetch each pair later, we all went down in one baranggay and covered the area before proceeding to the next one. The idea was better because people become more aware that we're just doing a survey and it was easier for us to move around knowing that there were quite a number of us around the area. While we're walking in one area, my friend overheard a group of teenage girls talking with much kilig, "huy, ang gu-guwapo, ang puputi, mga taga maynila!" Then the elderly women asked them to stop and be quiet. My friend said to herself, "ay, hindi mga guwapo yan, magaganda yan!" Knowing that most of our companions were actually gays!

WALA AKONG PERA!: when I approached one lola and asked her if I could ask her just a few questions, she looked at me as if she was trying to assimilate what I was telling her. Suddenly when I asked my first question, she told me "wala akong pera!" I almost laughed out loud as I was trying to explain to the lola that I was not there to ask for money but to just ask her some questions. Then, with the same look in her eyes she finally said, "di ko ma awatan ang salita mo!" whaaaaaaaa..kaya pala!!! Kaya pala ganun na lamang mangusap ang kanyang mga mata, hindi pala niya masyado naiintindihan ang tagalog! Haay, I just politely said bye-bye to the lola.

PANG-ASAR NA MGA BATA: the Doc told us that we have to be patient and understand the local culture. Hindi raw kami dapat makipag talo or makipag-away. And so, some of us were subjected to tests! Schedar shared that one kid said in a dialect which he happened to understand a little, "may bola, may bola, tumatalbog, paparating!" referring to him approaching their place. As usual, the mother said sorry for what the kid did and Schedar just said, "okay lang po" while deep inside he wanted to snarl at the kid! Hehehe.. JR had another experience. In one area, a group of kids referred to him and said "may bakla." JR smiled, almost telling the kids na "oo, bakla ako!" then the kids said, "uy, ngumiti ang bakla!" Grrrrrrrrrr…

NO PROBLEM!: one of the questions that we asked was "ano ang nakikita ninyong problema sa inyong lugar." I think it was JR who narrated this story that when he asked one woman this question, she answered "wala naman." JR said, "yun kalsada niyo hindi nyo ho ba problema? (okay, that particular barangay had rough roads which are either dusty or muddy, depending on the season). The woman answered, "okay lang naman." Makulit rin si JR so he said, "hindi nyo problema baku-bako, maalikabok..hindi ho ba maputik pag umuulan?" The woman answered, "ayos lang naman yon." Since wala talaga siyang mapiga na problema sa ale, gusto raw niyang sabihin na "ah, wala kayong problema?? Fwez, ngayon meron na! Andito na kaming mga bakla! Mga salot, mga bakla!" Siyempre inside joke lang namin yun at tawa lang kami nang tawa!

ASONG PASAWAY: halos lahat ata kami eh may nakakatakot na experience sa mga aso, as in hinabol at muntik na makagat ng aso! Buti na lang walang natuluyang makagat. Pero kung sakali eh maganda rin sigurong programa sa lugar na iyon ang libreng anti-rabies para sa mga aso!

ANG GRUPO NG MAKUKULIT NA KAMBING: eto yun grupo ng kambing na nakita namin ng kasama ko sa isang barangay. Patawid-tawid sa highway at patambay-tambay sa gilid ng daan. At malakas ang loob nila na awayin yun sigang aso! Palibhasa outnumbered nila yun doggie!

First unusual jeepney ride

Imagine rough roads with rice fields and cornfields on either side. Malamig ang hangin kahit maaraw. Amoy dayami. Malayo sa polluted air ng Metro Manila. Iilan lang ang tao at ang theory namin eh 1:3 ang ratio ng tao sa kalabaw. Kung sa Metro Manila eh hate ko sumakay ng jeepney kapag long travel, definitely love ko ito kapag sa rural area.

That's me wearing a yellow shirt.

Ang pinakamasaya sa jeepney ride ay nang subukan ko mag top ride! First time ko rin ginawa yun, hmm..ang closest thing na nagawa ko before eh yun tumayo sa likod ng pick-up (oh di ba parang campaign!) at sumakay sa truck (with matching pa wave-wave pa) nun mag-parade kami dati bilang mga side kick ni Kapteyn Linis sa Quezon City. Pero iba pa rin yun top ride sa jeep! Bukod sa thrill na first time ko ginawa yun, andun yun sarap ng feeling na vast greenery yun nakikita mo at real fresh air yun nalalanghap mo. Isa pa, enjoy kasama yun grupo! Nun gabi, puro kadiliman ang nakikita namin tapos medyo nagtatakutan kami.

"kung papipiliin ka ano gusto mo, dagitin tayo ng isang malaking ibon o biglang lumaki yun mga damo sa gilid ng kalsada at balutin tayo?"

"huh, ano ba? ayoko nga nun!"

"kung kailangan mo nga pumili?"

"freaky!"

"ay, yun damo na lang!"

"bakit?"

"kasi katakot yun dagitin ng ibon andito tayo sa taas. At least yun damo galing sa lupa, mauuna muna yun mga asa loob ng jeep bago tayo abutin!"

"yuck, baka pagtingin natin sa kanila biglang kulay green na silang lahat!"

sabay tawanan.

Masaya yun part na dumaan kami dun sa long bridge. Sabi nun mga kasama ko it's the second longest bridge dito sa Pinas. May I pose kami to take our pictures (salamat kay JR ang aming sponsor for photo coverage!).

A walk through Callao Caves Resort

While the guys, gals and gays were busy figuring out how to use the kayak, Auie and I walked around Callao Caves Resort.

MOMENT OF YOUTH. May playground and working ang swing! Yippee! May I swing ako..sarap ng feeling nun mataas na ang ugoy ng duyan, feeling carefree ako just like during my childhood days. Isa ito sa paborito kong gawin at meron pa kami dating makeshift swing sa harap ng bahay namin kung saan natuklap ang langib ng malalim kong gasgas sa binti nun maliit pa ako!

BIBLICAL LESSON AT THE MUSEUM. Matapos ang "moments mode" lakad-lakad ulit kami hanggang makakita kami ng isang building nakasulat musem. Sinubukan namin puntahan kahit naisip namin na baka sarado kasi Holiday. Anyway, inaccommodate naman kami nun nagbabantay na mama. Ilang pieces lang naman na artifacts at photos ang nandun, tatlong glass panels na parang aquariums lang to be exact. Paliwanag ng bantay eh extension office lang kasi yun at usually pumupunta run ay yun mga nagre-research. Then something caught my attention, yun isang piece of artifact na ang label eh "elephant tusk."

Recalling what the manong earlier said na lahat ng nasa museum eh nahukay sa Cagayan, I asked him, "ito pong elephant tusk, dito rin nahukay?"

He said, "opo Ma'am, nakuha yan fossilized elephant tusk na yan sa may Solana."

Quite amused, I asked, "ibig po bang sabihin nun, meron elepante sa Pilipinas noon?"

Then he replied, "ah hindi, ano yan, inanod lang yan dito noon panahon ni Noah."

Medyo natigilan ako ng ilang segundo bago ko napagtanto ang ibig niyang sabihin, "ah, Noah's Ark?"

"Oo, kasi malaking baha iyon," sagot niya. PANG LENTEN TALAGA!

MOMENTS PART 2: IRRIGATION. Natunton namin ang daan papunta run sa structure na nakita namin while riding the boat the day before. Sabi ni Doc, para sa irrigation daw yun. Curious kami so pinuntahan namin. Mula sa taas ng structure, kitang-kita kung paano hinihigop ng kung anong makinarya ang tubig mula sa ilog. Medyo may kataasan ang kinalalagyan namin pero kitang-kita ang crystal clear na tubig. Nakita ko rin yun mga isda na halos mahigop na ng irrigation pero nagpupumilit na lumangoy palayo.

Nasabi ko bigla kay Au, "ayoko mahulog dyan, parang may vacuum na humihigop."

"Mahina lang naman yan, makakalangoy ka palayo," sagot niya.

"Huh, malakas kaya yan, tingnan mo ngang mabuti!"

"Ay, oo nga tingnan mo yun sa gilid o, gumagalaw yun makapal na bakal!"

Medyo matagal rin kami sa lugar na yun, wala lang tinititigan ang pagdaloy ng tubig, parang nakatingin sa kawalan, tahimik lang. Kung anu-ano na naman ang naisip ko, haay..MOMENTS nga eh, ano bah?!

Matapos ang lunchtime, excited na ko sa next adventure, be brave and enter the cave!

Spelunking 101

First time ko rin ang pumasok sa isang cave. I've never been the adventurer type before, tipong bahay-eskwela girl lang ako. Kaya ngayon eto, excited akong subukan ang iba-ibang adventures basta ba swak sa budget o kaya tulad nito na libre! Hehe..

Nag-umpisa ang aming journey into the caves sa pamamagitan ng pag-akyat sa bundok. Actually it's more like a forest na upward sloped. Yakang-yaka pa, sisiw! Narating namin yun entrance ng cave at doon hinintay namin maka-akyat lahat para sa maikling lecture ng aming guide.

ANG RULES:

1. Huwag hawakan ang mga rock formations because the human body secretes oil. Ayon sa aming guide na mula sa DENR, kahit na maliit na amount ng oil na kumapit sa mga ito ay nagiging dahilan para ma-disrupt ang proseso ng kanilang paglaki at kadalasan pa nga ay namamatay sila. He said that Sierra cave (ito ang pangalan ng cave na pinasok namin) is a protected area at makikita raw namin sa loob na buhay na buhay pa ang cave na ito. Sabi rin niya, hindi basta-basta makakapasok sa area na ito katunayan nga eh may gate na bakal at naka padlock ang entrance at exit ng Sierra cave.

2. Silence. Hindi dahil may library sa loob ng kuweba kundi dahil magagambala ang mga naninirahang teka, hindi mumu kundi bats sa loob ng cave.

3. Always follow your guide. Bawal ang pasaway na kung saan-saan pumupunta. Bukod sa madilim sa loob, marami raw kasing mga lagusan ang cave at baka magkamali ka ng puntahan eh hindi mo na mahanap ang daan palabas!

ENTRY POINT: Matapos ang tatlong paalala, isa-isa na kaming bumaba papasok sa entrance ng Sierra cave. TIP NO. 1: siguruhing matibay ang kinakapitan at always face the wall kapag bumababa. I passed the initial step, nasa loob na ko ng cave! Nakatayo lang kami habang hinihintay makapasok ang lahat nang biglang, "ngyarks, ano yun?!" may biglang lumipad na paniki at nauntog siya sa gilid ng face ko! Eehw, blessing daw yun, etchos!

LECTURE GALORE: while wandering inside the cave, tinuturo ng aming guide ang iba't-ibang rock formations sa loob. Eto yun mga natandaan ko:

Stalactites – a.k.a. dripstones. Ito yun rock formations na nabuo mula sa tumutulong tubig sa upper surface ng cave, kaya nga "drip"stones. Usually cone-shaped ang mga ito na ang pointed part ay nakaturo sa ground. Kung familiar ka sa computer games na may mga dungeon, katulad ito nun mga pointed spikes na bumabagsak kapag nagkamali ka ng daan. Teka, bakit may tubig saan galing yun? Nagmumula raw ang tubig sa vegetation sa ibabaw. Dahil nasa mountain ang cave, galing ito sa mga puno sa bundok na iyon.

Stalagmites – eto yun partner ng stalactites sa ground. Sabi nga ni Manong Guide, "makikita ninyo na kung ano yun tumutulo, siya ring tumutubo." Kaya usually pag tumingin ka sa ibaba ng isang stalactite kung saan pumapatak ang tubig, meron doon nabubuong stalagmite.

Soda Straws – isang uri ng stalactite na hollow yun loob. Mukha talaga siyang straw na ginagamit sa pag-inom ng "soda!"

Column – ito ang tawag kapag nagpang-abot at stalactite at stalagmite. Literally, mukha talaga siyang isang column.

Flow stone – ito yun rock formations na parang miniature rice terraces. Flow stone ang tawag kasi literally rin, dinadaluyan ito ng tubig kaya ganun ang naging form niya.

Curtains – a.k.a. draperies. Eto yun thin sheets of rock formations na malalapad, para ngang "curtains."

Dog teeth – isang uri rin ng formations na parang isang hilera ng maliliit ng ngipin, parang ngipin ng aso.

THE EYE OF THE CAVE. Eto yun tricky part. Pinapatay sa amin nun guide ang mga flashlights. From afar may nakita kaming something na umiilaw. Mukha ngang dalawang mata. Pinagmasdan namin mabuti, medyo tumahimik lahat. Sabi nun guide namin, ito raw yun tinatawag na "eye of the cave." Tuloy kami sa paglakad. Di ko alam kung ano iniisip ng mga kasama ko pero ako, dahil first time ko nga nun pumasok sa cave amazed na naman ako kasi nga meron something luminous sa gitna ng kadiliman at ang sabi nga eh "eye of the cave" ang tawag.

Di ko napigilan ang sarili kong magtanong, "lahat po ba ng caves meron ganyan?"

"Ah, hindi lahat!" sagot ng aming guide.

Na-gets ko rin later on kung bakit yun ang sagot niya. Hindi naman pala natural luminous light yun eye of the cave kundi kandila lang na sinindihan ng isa sa mga guides! Hmm..medyo naloko ko run ah! Ito rin yun MINI-MOMENT time para sa lahat kasi the guide asked us to seat down, keep quiet and then turn off all our flash lights.

Sabi niya, "huwag matakot, papatayin natin mamaya ang kandila. Mararanasan ninyo ang tinatawag na total darkness."

Lights off. Medyo badtrip lang kasi meron kumakalansing na parang mga susi! Sobrang dilim talaga kahit na wide-open pa ang eyes ko! Gusto ko sana super tahimik din at wala yun kumakalansing na susi, tsaka medyo mas matagal para nga MOMENT, pero binuksan na nun guide yun ilaw niya. Iba-iba ang reaction ng grupo. Meron nagsabing parang nakakabingi. Sabi nun isa nahilo raw siya. At meron din palang nakapansin at nagsabing may maingay na susi!

THE PASSAGE. Eto ang nagpatagal sa aming pananatili sa loob ng cave. Dahil maliit lang yun passage, dala-dalawa lang ang pwedeng pumasok at hihintayin silang lumabas bago pumasok yun next pair. Sabi nun guide namin pwede kaming mag-iwan ng sourvenir sa loob ng passage, basta wag lang basura. Challenge ito kasi meron part na kailangan mo talagang gumapang ng nakadapa flat on the ground. Eh problema ko first time ko gawin yun dahil di naman ako dumaan sa training ng CAT nun high school (hehe..girl scout akesh!), di nga ako makaforward nun papasok kami. Hehe buti na lang nun palabas na medyo kuha ko na technique kaya bumilis-bilis na ko!

THE WAY OUT. Dahil late na, doon na kami pinadaan sa easier way out. Sayang, mukhang mas exciting pa naman yun isang way kasi yun yun gapangan at yakapan sa putik to the max! Anyway, due to time constraints nga dun na kami sa medyo mas madaling way. Wag ka, akala mo madali lang dahil di naman kasikipan ang daanan pero meron part na kakatakot kasi akala mo lulubog ka nang tuluyan sa putik! Hmm..akala ko nga eh masisira yun binili kong tsinelas eh, buti na lang it survived! Pero habang naglalakad sa putikan bigla ko naalala yun commercial dati sa TV na Goya Fun Factory. Hehe..sarap siguro kung tsokolate yun dinadaanan namin eh kaso, kadiri rin pala! Paano mo naman kakainin yun kung nakita mo na ngang tinapak-tapakan at may mga kasamahan ka pang nadapa sa mala-tsokolateng putik na yun!

Kami yun unang nakatanaw muli ng liwanag at nakarating sa lagusan palabas kaso lang hindi rin kami makalabas ng wala yun iba kasi naka-lock nga yun gates sa entrance at exit remember? Nang makumpleto na kami eh here comes our guide to open the gate! Ayos, muli na naman kaming nasinagan ng araw!

ALL THE WAY DOWN. Akala ko nung una ayos na, kahit putikan kami eh at least we survived that bruising session called spelunking. Pero mas mahirap pala yun bumaba sa bundok! When finally nakababa na kami, hinintay namin ang mga kasamahan namin na bumaba, cyempre with matching cheer pa! Nakakatawa nga eh para kaming isa-isang niluluwa ng kabundukan!

THE CROWD. Siyempre dahil putikan kami samantalang kay init-init at hindi naman umulan, medyo napapatingin sa amin ang mga taong dumaraan. Yun iba tinanong pa kami kung anong meron dun. Sagot lang kami na galing kami sa cave, etc. sabay sabing i-try rin nila kasi exciting naman. When finally kumpleto na kami, pose ulit kami for another picture taking.

WASHING BY THE RIVER. Habang naghihintay sa banca na magdadala sa amin pabalik sa kabilang side ng ilog, sunud-sunod na kaming lumusong sa tubig para maglinis ng aming mga sarili. Tawanan kami kasi malinaw naman yun tubig ng ilog then nun lumusong kami biglang naging brown! Noon ko na isa-isang nakita yun mga bruises ko sa tuhod tapos meron isa sa malapit sa ankles. Para akong nagtrip at sinubukan kung matalim ang blade sa pamamagitan ng pagguhit nito sa balat ko!

Going home

Nang makabalik kami, fall in line para makaligo tapos we packed our things na para makabalik sa City where we'll take the bus back to Manila. Paalam na kami at picture taking with Ate Sunkist ang family. Sila yun nagpakain sa amin ng masasarap na pagkaing Pinoy, kasama na yun specialty an pancit sa lugar na yun. Pagdating sa bus, dinner kami tapos rest. Pagod kaming lahat eh! Hindi rin ako halos nakatulog sa byahe, mas gusto ko tumingin sa labas ng bintana, lalo na dun sa mountainous part ng Nueva Vizcaya at Nueva Ecija. Medyo maliwanag pa rin kasi yun buwan kaya kita yun kapaligiran sa labas. Madaling-araw nasa Bulacan na kami. ETA namin sa Manila is around 7 a.m.

SUNRISE. I witnessed the sunrise once again! Hindi ko na matandaan kung kailan ko huling napagmasdan ang pagsikat ng araw. Yun bang nakikita mo kung paano unti-unting lumiliwanag ang paligid tapos from afar sisilip yun yellowish sun. Maliit lang muna pero once na lumitaw na siya, ang bilis na mabuo nun bilog tapos unti-unti para siyang umaangat mula sa grounds.

MOMENTS – HIRIT PA ULIT! Sa ala-ala ko, mas maraming beses ko nang napanood ang sunset than sunrise. Siguro dahil sa circumstances na nagbibigay ng pagkakataon para huminto sandali at pagmasdan ang isa sa wonders ng buhay. Kapag sunset, sobrang calm ang atmosphere para sa akin; gloomy yet not frightening. There's this feeling of comfort and serenity. Parang ang sarap mangarap. Ang sarap pagmasdan ng mga bituin na biglang lumilitaw sa malawak na kadiliman. Masarap magreflect kapag ganun.

Pero iba ang feeling when you witness how the sun radiates its light across the land. Para sa akin, sunrise symbolizes a fulfilled promise, another chance for you to see your dreams come true. Upbeat and vibrant ang dating, parang you're ready to face life's challenges.

Sa life, meron din sunset at sunrise. Between those you have night and day; dusk and dawn. Minsan may storm so you cannot see the sun rise but you can still see its light amidst the storm, reminding you that though you haven't seen it, it's still there. Okay lang kasi alam mo naman andyan lang yun at bukas makalawa muli mong masisilayan. Minsan parang ang haba ng gabi, naiinip ka na pero madilim pa rin pero okay lang, sisikat rin ang araw. Minsan you're all too tired of life's wearies, gusto mo na lang gumabi na, umuwi, matulog, kalimutan lahat ng problema. Pero minsan kapag gabi na, lalo kang nanghihina at nalulungkot kasi lalo mong naiisip yun mga pangarap, yun mga ala-ala. Minsan nagtatanong ka kung bukas kaya matutupad na yun mga pangarap mo? Bukas kaya may magbabago sa kalagayan mo? Ano kaya ang naghihintay sa'yo bukas? Minsan dumating na yun dawn, masaya ka at excited dahil ayan na, unti-unti nakikita mo na yun araw hanggang sa balutin na ng liwanag ang iyong kapaligiran then suddenly there's darkness. Solar eclipse. Disappointing. Ganun talaga buhay. Pero you have to move on. Mahirap minsan, ni hindi mo nga maisip kung paano pero when you're left with no other choice believe me, magagawa mo rin. Minsan pag sunset, maaalala mo lahat yun, minsan nga di mo maiwasan umiyak pero okay lang, ilang oras lang naman yan kasi bukas, sisikat muli ang araw. Lilipas rin ang maraming sunrise at sunset, at sa paglipas ng panahon gagaling din lahat ng bruises. Minsang kainis kasi may peklat pero bakit mo ba tititigan yun peklat mo eh maliit na bahagi lang naman yan ng katawan mo at hindi naman diyan masusukat ang pagkatao mo?

Malapit na kami sa terminal. Kailangan nang maghanda sa pagbaba. Pagdating ng Maynila, diretso kami sa isa pang trip!